Na de berichten over het geweld in Noorwegen, gepleegd door een Wilders bewonderaar, de dood van Amy Winehouse, Johnny Hoes en Johnny Kraaikamp – nieuwsflarden die mij bereikten over de gammele media in het noord-Italiaanse Almadis – probeer ik de draad hier in het Nederlandse weer langzaam op te pakken. En het ziet er na een dag of anderhalf hoopgevend uit.
Ik ben, evenals de rest van mijn gezin, vooralsnog in goede gezondheid en begin weer op gang te komen. Dat laatste kan niet iedereen zeggen, zoals hierboven blijkt.
Ik reed een paar dagen geleden nog langs het graf van Pim Fortuyn, in het dorpje Provesano, waar ik al sinds mijn vroege jeugd in de buurt rondhang omdat mijn roots daar liggen. Ik kon het niet laten me af te vragen wat nu precies het verschil was tussen deze man en die verschrikkelijke Wilders.
Wat natuurlijk direct in het oog springt is het zeer aperte verschil in ontwikkeling. Fortuyn was dan misschien een populist, maar hij was ook een academicus, ontwikkeld, bekleedde ooit een professoraat en was niet ongenuanceerd – maar wel direct. Bovendien maakte hij de manoeuvre naar het populisme vanuit de sociaal-democratische hoek, en niet, zoals Wilders, vanuit de Neo-liberale. Hoe anders is deze Wilders, die bot, kort door de bocht en niet echt ontwikkeld is – om van zijn afschuwelijke haardracht nog maar te zwijgen. Ook wat dat laatste betreft was Fortuyn zijn erfgooier mijlenver vooruit. Die had wel iets met uiterlijk vertoon, en alles om hem heen zag er toch best goed uit. Wilders’ graf – dat nog lang op hem zal wachten, wat we hem toch mogen toewensen – zal wel niet zo enorm zijn als dat van Pimmetje. En zijn nalatenschap niet een fractie zo flamboyant.
Tsja, en dan die dode Nederlandse iconen, de Johnny’s Hoes en Kraaijkamp. Die waren oud en versleten en gingen op hun tijd – en ze werden zeer gewaardeerd door iedereen die in dit land groot geworden is. Voor mij markeren ze het einde van een tijdperk. Ze rusten wel en in vrede.
Schokkender vond ik het nieuws van de dood van Amy Winehouse. Ze heeft haar naam op een vrij definitieve manier eer aan gedaan, als je het mij vraagt. Als er iemand permanent dronken was, dan was zij het wel. Ze heeft zich met een ferme zwaai geplaatst tussen die andere illustere leden van de club van eeuwige 27-ers: Jim Morrison, Jimmy Hendrix, Janis Joplin, Kurt Cobain en ik zal er nog wel een paar hebben vergeten. Het is een verlies voor de wereld, want ze had een verschrikkelijk goede stem en een superieur talent voor muziek. Helaas was ze ook een zwakke zuiplap en had ze een fout vriendje, die niets anders kon dan Amy verder de put intrekken. “Selber Schuld”, zeggen de Duitsers dan. Inderdaad, dat is ook weer waar, maar het is wel erg jammer.
Voor de gebeurtenissen in Noorwegen zijn superlatieven voor “schokkend” nodig die ik nu niet kan verzinnen. Laat ik dat dan ook maar niet doen.
Ik kan weer volgen wat er op de planeet gebeurt en word weer wat blootgesteld aan de echte grote-mensen maatschappij om mij heen. Mijn zelfverkozen isolement in de Italiaanse pre-Alpen – inclusief een korte “brush” met het Venetiaanse adeldom -” is voorbij en ik sta weer in het volle leven. Het heeft daarom ook weer zin om iets te gaan schrijven, want anders loopt mijn hoofd snel over. Dat wil ik de mensen om mij heen niet aandoen. Met andere woorden: ik ben weer open.
