Toen eergisteren het bericht kwam dat Noord-Korea ineens bereid is om te praten over haar nucleaire capaciteit, vroegen de journalisten van dienst zich collectief op TV af waarom Kim Jong-un ineens zo meegaand is. Zouden het de ondertussen sterk corrosieve sancties zijn, die de elite rond de Noord-Koreaanse dictator treffen?
Een machthebber valt of staat letterlijk bij de gratie van de hem omringende elite. De grootste potentaten zijn hierop geen uitzondering. Dat is de reden waarom deze beroepsgroep zo hecht aan een incidenteel zuiveringetje hier en daar, waarbij eventuele concurrerende elementen effectief worden uitgeschakeld. (Met een nevenschade van soms wel miljoenen mensen, zo heeft de geschiedenis ons ondertussen geleerd.) Kim Jong-un weet dat, dus als zijn commissarissen ineens de kosten voor hun in het buitenland aan chique, dure instellingen studerende kinderen niet meer kunnen betalen, dan heeft hij een probleem. Croonies willen gewaardeerd worden, anders gaan ze muiten.
Het zou kunnen. Ook de retoriek van Trump wordt wel genoemd als motivator voor de Noord-Koreaanse Draai. Hij dreigde “Rocket Man Kim” schaamteloos met “Fire and Fury” als hij zijn Grote Nucleaire Waffel niet zou houden. Het behoort zeker tot de mogelijkheden, maar op de een of andere manier lijkt de meest voor de hand liggende reden niet te worden genoemd. Persoonlijk voel ik aan mijn water namelijk iets heel anders. Ik denk dat Kim van oom Xi op zijn sodemieter heeft gekregen, inclusief de dreiging van een pak slaag als hij zich nu niet netjes gaat gedragen.
Xi Jinping is straks de nieuwe keizer van China. De grondwet wordt daar zodanig gewijzigd dat Xi tot het einde van zijn leven “President” kan blijven. Hoe zijn opvolging vervolgens is geregeld weet ik niet, maar als het een dynastische aangelegenheid wordt – zoals in Noord-Korea – dan kunnen we met recht van een nieuwe monarch spreken. Monarch Xi heeft plannen met de China, met de regio rond het Pacifische bassin en met de rest van de aan de splinternieuwe Zijderoute liggende wereld. Zijn agenda behelst een cluster van geopolitieke doelen die slecht passen bij een vervelend klein broertje dat maar in zijn bed blijft plassen. Dat trekt teveel aandacht en het is niet goed voor de stabiliteit. En beide werken een gladde gang naar China’s geambieerde hegemonie op het wereldtoneel tegen.
Zo alles bij elkaar optellend heb ik dus het donkerbruine vermoeden dat Kim is teruggestuurd naar zijn hok. Hij heeft nu lang genoeg de internationale aandacht van China afgeleid. Hij wordt bedankt, zijn taak zit er op, de roeptoeter mag terug in de kast. Xi heeft binnenkort wat hij wil en dat is de absolute en onbegrensde macht over China. Het kan geen toeval zijn dat Kim Jong-un precies rond het tijdstip dat Xi Jinpin zijn positie consolideert, ineens zo’n aardige peer is. Ik geloof eerder dat beide heren de afgelopen tijd een succesvol en vruchtbaar samenwerkingsproject hebben afgerond, waarbij Kim Jong-un een welkome bliksemafleider was voor de manoeuvrerende Xi. Let maar op: als Kim zich weer gaat roeren, dan weten we dat er iets broeit in China.…
