Als een dictator zeker wil zijn van de loyaliteit van zijn luitenants, dan moet hij ervoor zorgen dat er flink veel verwarring bestaat over hun verantwoordelijkheden. Ze zullen dan proberen deze naar zich toe te trekken teneinde bij de chef in de gunst te komen. Dit veroorzaakt de nodige onduidelijkheid maar die wordt ruimschoots goed gemaakt door de slijm-inzet van de verschillende concurrenten op de gunstenmarkt. Daar is de dictator de leverancier en zijn de direct ondergeschikten de afnemers. Het enige wat ze hoeven te doen is met alle macht proberen om in een goed blaadje bij de chef te komen. Dat kunnen ze doen door voortvarend te handelen in de geest van zijn beleid* en door de directe collegae schaamteloos te naaien zodra de gelegenheid zich voordoet.
Degene bij wie ik van deze tactiek als eerste hoorde was Adolf Hitler. Die had de warrige diffusie van verantwoordelijkheden en taakstelling tot een ware kunst verheven. In zijn directe kring van opper-nazis wist eigenlijk niemand echt wat er van hem werd verwacht, maar zorgde de onderlinge strijd om de führersgunst voor de dynamiek die Hitler wilde om zijn rijk te bestieren. Het resultaat was een chaotische regering – waarvan de ministerraad slechts één keer bij elkaar geweest is – waarin iedereen maar deed waarvan verwacht werd dat Hitler het goed zou vinden. Daarbij zij aangetekend dat dit alleen op het allerhoogste niveau gold. Onder de verschillende deel-führers ging het er een stuk gestructureerder aan toe.
Waar wil ik heen? Alweer Trump, alhoewel ik mezelf gisteren nog beloofde hem met rust te laten. Evenwel is deze aantekening belangrijk omdat Trump zich van hetzelfde instrument bedient als Adolf Hitler tussen 1933 en 1945 deed. Hij laat zijn mensen ook – net als Adolf – onderling concurreren “om ze scherp” te houden en verantwoordelijkheden worden (als ik de pers goed begrijp) diffuus gemaakt en gehouden. Zijn hoogste veiligheidsoverleg is daarvan een goed voorbeeld. De militairen zijn daar op een lager plan komen te staan, terwijl zijn chef politiek strateeg en senior counselor – de levensgevaarlijke doomsday-denker en eindetijden-catastrofe-adept Steve Bannon – naar binnen is geschoven. Deze verschrikkelijke man stuurt aan op oorlog omdat zijn ideologie dat voorschrijft.
Blijft de vraag of Trump de onduidelijkheid tactisch gebruikt of dat hij niet weet hoe te managen. Ik denk het eerste. Ik denk daarom ook dat het verloop van het nieuwe Amerikaanse tsarenrijk, of in ieder geval van de nieuwe tsaar, niet rustig zal zijn. Het is te hopen dat het een niet al te lang leven is beschoren. Er gaan sinds gisteren al geluiden op over een nieuw “Watergate”. Dat is precies zo’n incident waarover een president keihard kan vallen. In dat verband: Nixon was als politicus beter en effectiever dan Trump ooit zal kunnen zijn, maar de valkuil waar ze in lopen is waarschijnlijk dezelfde. Dat schept hoop, op een “impeachment” voor Trump, net zoals voor zijn beruchte precursor Richard Nixon.
*) … beleid is bij gebrek aan beter een groot woord in dit verband.
… Goed verwoord master C Oefening baart kunst..
Ondertussen zit de rest van de wereld (en ikke nog steeds) te kijken, ..kijken kijken en niet kopen. En dan vinden wij het gek dat we omver worden gelopen, sterker nog het ziet ons niet eens staan met dat (vliegend) tapijtje voor zijn ogen…
Die “verdwaalde Viking†met zijn vetkuif gaat dus (hopelijk op tijd) subtiel gekortwiekt worden en dan, als het mee zit aan banden gelegd, maar door wie dat is de vraag. De EU is wat mij betreft de enige die een overduidelijk en meest krachtig democratische vuist kan maken, een beeld en klankbord aan de US en de rest van onze aardkloot kan geven/reflecteren, om het tij op tijd te keren.
Zo niet dan struikelen de rechtsgevleugelde driedelige pakken over hun eigen gevolgen en neemt ons zonder overleg in zijn val mee, ..einde oefening.
Aard van het vetkuifje/beestje, ….meuhoela anno 2017.