Het is goed dat er websites zoals Ashley Madison zijn die extra curriculaire ontmoetingen van het seksuele soort mogelijk maken. Voor het mooie zou hiervoor binnen de constellatie van een partner-setje ook ruimte moeten zijn, als beide deelnemers daarmee kunnen instemmen. Onstiekem dingen doen is minder gespannen dan stiekem dingen doen. Dat weet ieder kind. En toch: een en ander kan in het geniep plaatsvinden. Zodra iemand eenzijdig besluit om af en toe eens een scheve schaats met een vreemde te rijden, dan moet dat toch kunnen. Het is vaak een beter alternatief dan het opbreken van een relatie die eigenlijk nog goed is – maar waarin eigenlijk alleen maar de seksuele spanning is afgenomen – en waarbij wellicht ook kinderen en kapitaal in het geding zijn. Ben ik de enige die dit denkt? Echt niet!*
Mijn enigszins provocerende gedachte is dus eigenlijk dat vreemdgaan stabiliserend op een relatie kan werken, zij het dat er veiligheidskleppen moeten worden ingebouwd om de opbreek-neiging te pareren. Die mechanismen zijn er.
Een hele nare kant van het stiekeme gedoe waartoe veel mensen door hun omstandigheden of partner gedwongen worden is dat het ze enorm kwetsbaar maakt. Dat is nu gebleken uit de gevolgen van de hack die op de site Ashley Madison is gezet. Deze datingsite voor scheefschaatsers heeft moeten toezien hoe de gegevens van miljoenen gebruikers op straat kwamen te liggen. Het trieste gevolg daarvan is dat meerdere mensen, die hun naam en seksuele voorkeursprofiel openbaar zagen worden, de hand aan zichzelf hebben geslagen. Ik vraag me daarbij direct af of een scherpe seksuele moraal wel een leven waard moet zijn. Dat van mij niet in ieder geval. Wat deze gebeurtenissen duidelijk maken is dat er een enorme kloof zit tussen de schijn die men wil ophouden en het feitelijke onkreukbaarheidsniveau dat men bereid is te handhaven. Ofwel, we zeggen wel dat we monogaam en trouw zijn, maar we zijn het in veel gevallen niet.
Even kort door de bocht: ik vind dat een hackers-collectief er niets mee te maken heeft als volwassen mensen buiten de deur willen friemelen en dat zo’n club zichzelf diskwalificeert als het de zedenmeester uit gaat hangen. Ik ruik hier en daar in de media dat dit één van de beweegredenen van de inbrekers geweest zou zijn. Als dit inderdaad waar is, dan kan ik voor deze hackers geen enkel respect opbrengen. Als er echter iets anders aan de hand is, zoals het oplichten van klanten door iets te beloven en het vervolgens niet te doen, dan wordt het een ander verhaal. Dit laatste schijnt het geval te zijn geweest, omdat accounts, waarvan voor de verwijdering was betaald, nog steeds bestonden in de Asley Madison back-end. En dat kan dus niet.
Blijft de vraag waarom die hackers dan zo’n destructief middel hebben gebruikt. Dat was niet nodig geweest. Ze hebben nu de dood van verschillende mensen op hun geweten en waarschijnlijk ook de disruptie van een heleboel huwelijken. Op zulke grote gebruikersgetallen – 37 miljoen – is dat een simpel statistisch gegeven. Ik zou als hacker een dergelijk risico nooit hebben genomen en mijn mening over deze actie is dus ook verre van positief. Sterker nog: voor de dood en andere ellende, die de publicatie van de gestolen gegevens heeft veroorzaakt, zou ik vervolging geen slecht ding vinden.
En Ashley Madison? Die kan haar strategie gaan bepalen voor de rechtszaken die nu gaan komen. Haar beveiliging was niet op orde, wat buitengewoon slordig is voor een systeem dat data bevat die zo gevoelig zijn. Maar ook handelde het bedrijf ronduit frauduleus door gegevens te bewaren die ze had moeten weggooien. Dat ligt nu allemaal netjes op straat en de schadeadvocaten zijn hun messen al aan het slijpen. Voor zover ik kan overzien is het voor Ashley Madison waarschijnlijk wel einde oefening.
*) Er zijn dames die het met mij eens zijn, of andersom. Lees het uiterst verhelderende artikel van Aliëtte Jonkers en Enith Vlooswijk uit de Volkskrant Magazine van 22 augustus 2015, genaamd “Lauwe nachten”.…
