Ik lees vandaag een verklaring voor een vreemd fenomeen dat zich regelmatig bij mij thuis afspeelt, namelijk het volgende: zo af en toe komt één van mijn (twee) katten thuis met een levende muis. Deze levende muis wordt dan een beetje door het huis heen gejaagd, totdat kat en muis zich bij mij in de buurt bevinden. Op dat moment trekt de kat zich terug en observeert van ongeveer een meter afstand hoe ik de muis probeer te vangen, daarin luid aangemoedigd door mijn dame. Zij houdt niet van muizen in huis, maar ze kan ze ook niet levend te pakken krijgen.
Wat de kat probeert is duidelijk. Hij wil mij leren jagen, net zoals hij dat van zijn moeder heeft geleerd. Dat was werkelijk” een” prachtig gezicht, zo’n 5 jaar geleden. Haar nest was 5 stuks groot en elke dag kwam zij met een gedeeltelijk gedemonteerde libelle thuis, die zij midden in de kring van bijeen geroepen kroos wierp. Vervolgens ging ze van boven op een tafel zitten kijken hoe haar kittens het insect telkens weer opnieuw vingen en uiteindelijk opaten. Libellen zijn nu nog steeds een favoriet van die katten.
Af en toe nam moeders ook wat groters mee. De muizen kwamen na een week of 8, de waterhoenders, duiven en eenden werden pas na 3 maanden binnengebracht.
Nu doet mijn kat dus het zelfde, want hij denkt dat het zo hoort én dat ik zijn kat ben – in plaats van andersom. Hij brengt meestal muizen voor me mee, alhoewel hij mij laatst ook wat kikkers bezorgde. Zijn lol om mij die te zien vangen moet aanzienlijk zijn. Het volume van de stem van mijn dame trouwens ook. Maar het zijn de muizen die regelmatig zeer eigenaardig gedrag vertonen; het fenomeen dat ik dus zo vreemd vind. Want, sommige van hen zijn namelijk absoluut niet onder de indruk van mijn katten. En dat is best een prestatie voor zo’n beestje van hooguit 100 gram dat tegenover een roofdier van bijna 8 kilo staat. Maar het is echt waar. Ik heb zelfs een keer gezien dat een muis zich pal voor mijn kat oprichtte op zijn achterpoten en probeerde aan de kat zijn neus te snuffelen. Gekker krijg je het volgens mij niet. Toen ik het zag kon ik mijn ogen haast niet geloven.
Afijn, het is dus gewoon te verklaren, lees ik vandaag. Want wat wil het geval? Een muis die besmet is (geweest) met de” Toxoplasma gondii parasiet, kan zijn angst voor katten permanent verliezen.” En ik denk dat ik dat al een paar keer heb gezien bij de muizen die door mijn jachtinstructeur zijn binnen gebracht.
De buitengewoon interessante vraag die nu bij mij opkomt is hoe deze verandering dan eigenlijk plaatsvindt. Is het een mutatie in het brein zelf? Het zal haast wel, want een andere plek waar angst zich manifesteert is er niet. Maar als ik het goed begrijp is het echte mechanisme er achter nog niet gevonden, maar dat zal snel veranderen.” Nu is het volgens mij een kwestie van tijd en er worden experimenten uitgevoerd, waarbij aan mensen een Toxoplasma infectie wordt toegediend. Als de angst-sensatie bij mensen kan worden uitgeschakeld, dan worden dat ineens hele gevaarlijke strijders, die helemaal nergens mee zitten. En daar is een markt voor. Ik kan me zo maar voorstellen dat zowel de CIA als Al Qaida heel erg geïnteresseerd zijn in dit onderzoek” en het aanpalende experiment zullen aangaan. Mensproeven zijn niet toegestaan? Daar zullen (wederom) zowel de CIA als Al Qaida in het geheel niet mee kunnen zitten.
N.B.: Wat de muizen die ik thuis vang betreft; die zet ik terug naar buiten, aan de overkant van een achter mijn huis lopend water. Daar zijn ze in ieder geval voor mijn katten veilig.
