web analytics
Carlito, ergo sum! > Aantekeningen > Sylvana Simons: zeikwijf & huilebalk met veel te lange tenen

2 gedachten over “Sylvana Simons: zeikwijf & huilebalk met veel te lange tenen

  1. In mijn optiek heeft Bee­len gebruik gemaakt van sati­re om voor­al met Der­k­sen, die een beet­je dom was om twee spreek­woor­den door elkaar te hus­se­len, de spot te drij­ven (en natuur­lijk ook met Syl­va­na die zich­zelf veel te seri­eus neemt) We heb­ben in Euro­pa een lan­ge tra­di­tie als het om sati­re gaat. Het is een bij­zon­der krach­tig instru­ment om in artis­tie­ke en jour­na­lis­tie­ke vrij­heid menin­gen te ven­ti­le­ren, maat­schap­pe­lij­ke gesprek­ken aan te zwen­ge­len of vraag­stuk­ken ter dis­cus­sie te stel­len. Sati­re is soms bele­di­gend, ran­zig en rond­uit stui­tend. Nie­mand wordt gespaard, noch poli­ti­ci, noch The Queen of de paus. De flau­we radio­spot was deze keer bele­di­gend voor Syl­va­na en zij heeft natuur­lijk het vol­ste recht om zich bele­digd te voe­len en er publie­ke­lijk iets over te zeg­gen. So far so good.

    Waar mijn begrip ech­ter ophoudt is wan­neer Kuzu pro­beert door te dram­men dat Plas­kerk zich ermee moet bemoei­en en Bee­len het boe­te­kleed moet aan­trek­ken. Dat het in Tur­kije en in ande­re dic­ta­tu­ren nor­maal is dat poli­tie­ke macht­heb­bers zich bezig hou­den met jour­na­lis­tie­ke vrij­he­den bete­kent geens­zins dat wij dit hier ook maar moe­ten invoeren.
    Op deze plaats wil ik graag refe­re­ren aan jouw eer­der geplaatste arti­kel, waar­bij je Noam Choms­ky noem­de. In Chomsky’s visie is de vrij­heid van menings­ui­ting een groot, onaan­tast­baar goed. Zelfs de meest per­fi­de ideeën zijn in zijn visie geen onder­werp voor juris­pru­den­tie. Een mening is immers een per­soon­lij­ke idee en impli­ceert dat het niet objec­tief hoeft te zijn. Anders was het geen mening, maar een (weten­schap­pe­lijk onder­bouwd) feit. De vrij­heid van menings­ui­ting is een essentiële voor­waar­de om te voor­ko­men dat macht zich cen­treert bij bepaal­de per­so­nen, zoals b.v. in Noord-Korea of ande­re dic­ta­to­ri­a­le lan­den het geval is.

    Er zijn zo veel menin­gen en ideeën die ik twij­fel­ach­tig vind, maar ik vind wel dat zij geuit mogen wor­den en dat men­sen recht heb­ben op hun eigen mening. Ook onder de Denk-ideeën zijn visies die ik niet deel. Zij zit­ten in een poli­tiek spec­trum en ik hui­ver als zij hun zin krij­gen om bepaal­de ideeën te mogen uit­voe­ren. Dat kan alleen voor­ko­men wor­den door met elkaar in dis­cus­sie te gaan en niet bang te hoe­ven zijn dat je afge­straft wordt omdat je iets hebt gezegd wat bele­di­gend en dis­cri­mi­ne­rend is of als zoda­nig geïnterpreteerd zou kun­nen worden.

    Als het aan de mal­lo­ten van Denk ligt komt er een dis­cri­mi­na­tie-regis­ter voor men­sen die zich deni­gre­rend heb­ben uit­ge­la­ten, met als con­se­quen­tie een “Berufsverbot” bij de over­heid. Een daar begint het toch wel erg enge trek­jes te krij­gen. Komt er bij­voor­beeld ook iemand in te staan die zijn zwaar­lij­vi­ge buur­man na de zoveel­ste pes­te­rij “dikzak” heeft genoemd? Of iemand die tegen een niet al te snug­ger per­soon “Imbeciel” zegt? Geldt dit ook voor men­sen die iemand met een niet-isla­mi­ti­sche ach­ter­grond K‑jood noe­men? Waar trek je de grens? Moet dit via rechts­za­ken onder­zocht wor­den? Het idee alleen al is vol­strekt lach­wek­kend en onuit­voer­baar. Dis­cri­mi­na­tie in wel­ke vorm dan ook moet bestre­den wor­den, maar niet door angst te kwe­ken, te straf­fen of twee­dracht te zaaien.

    Tegen Syl­va­na zou ik wil­len zeg­gen: “Zolang jij en je Denk-col­le­gae om oppor­tu­ne rede­nen geen kri­ti­sche gelui­den dur­ven te laten horen over Tur­kije en de schen­din­gen van men­sen­rech­ten die er dage­lijks op gro­te schaal plaats­vin­den, zul je nog vaker het doel­wit van spot zijn. Het is nog­al hypo­criet om het over het bestraf­fen van dis­cri­mi­na­tie te heb­ben, om ver­vol­gens met geen woord te rep­pen over wel­ke straf gepast zou zijn voor de Erdo­gan-aan­han­gers onder de Neder-Tur­ken die zich afge­lo­pen zomer schul­dig heb­ben gemaakt aan inti­mi­da­tie en geweld jegens (ver­meen­de) poli­tie­ke tegen­stan­ders. En die man­tra van “Trap er niet in” ken­nen wij nu ook wel. Toch wel gek dat jul­lie dezelf­de media gebrui­ken om in de spot­lights te komen.”

    1. Kijk aan. En dan te beden­ken dat iemand van mening was dat de bewus­te aan­te­ke­ning de meest onge­nu­an­ceer­de en beroerd­ste is die ik ooit geschre­ven heb. Ik ben het daar niet mee eens want er staan nog veel erge­re din­gen van aan­zien­lijk slech­te­re kwa­li­teit op dit schot­schrift. De boog kan ten­slot­te niet altijd gespan­nen zijn… 🙂

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *