Mijn oog treft een aangenaam-dwarse melding over een Noord Koreaanse verzetsgroep die de NK-ambassade Madrid is binnengevallen. Ze hielden personeel gegijzeld en hebben papieren en bestanden gestolen, waarbij kostbare intel is buitgemaakt. Na een paar uur hebben ze de ambassade onopgemerkt kunnen verlaten en zijn ze op het vliegtuig naar New York gestapt.
Eenmaal in New York zijn de leden van deze militante verzetsgroep – luisterend naar de voor mij onbegrijpelijke naam “Cheollima”, naar de FBI gestapt om hun informatie daar te delen. Geheel volgens het “cloak-and-dagger”-principe ontkent dit bureau echter elke betrokkenheid.
Ik teken dit aan omdat ik zelf in een ver verleden wel eens gehoord heb van een soortgelijke actie bij onze eigen Rijksgebouwendienst, die eigenaar was van een stuk vastgoed dat door een stel links-Radikalinskies was gekraakt. (Dit is dus geen analyse…) Om bij een eventuele ontruiming sterker te staan heeft deze club toen het archief van de RGB gestolen, door ’s ochtends vroeg hun pand te bezetten en leeg te roven. Het heeft – naar ik heb vernomen – aardig wat bruikbare informatie opgeleverd.
Ik vraag me al langer af waarom de acties zoals die van Cheollima tot nu toe zijn uitgebleven, omdat de ambassade van een armetierig land als Noord Korea een vrij gemakkelijk doelwit is. Uit de toedracht van Madrid blijkt dit ook: Met wat simpele vermommingen en een vlotte babbel zijn de Spaanse agenten die op de actie afkwamen eenvoudig afgepoeierd. Onderwijl konden de actievoerders binnen ongestoord hun gang gaan.
Blijft de vraag wat de roof uiteindelijk heeft opgeleverd. Of deze instrumenteel zal zijn in de omverwerping van het regime valt te betwijfelen. Wel zal het helpen in het sterken van de boycot, die nu (gedocumenteerd) aan alle kanten wordt omzeild. En die boycot is belangrijk. Het voorkomt dat de Noord Koreaanse elite haar kinderen naar dure Zwitserse scholen kan blijven sturen, wat een direct afbreukrisico voor haar steun aan Kim Jong-un vormt. En hoe gek het ook klinkt, de val van het stalinistische regime in Pyongyang zal door precies die elite worden bewerkstelligd en niet door het volk dat massaal in verzet komt.
Ik voorspel voor Pyongyang een ander verloop dan bij de Fluwelen Revoluties die tussen 1986 en 1991 in Oost-Europa plaatsvonden, waarbij de schijnbaar onverwoestbare socialistische regimes van het Warschaupact door toedoen van het volk één voor één omvielen. Het zal meer lijken op een traditioneel Afrikaanse machtswisseling, waarbij de oude elite wordt vervangen door een nieuwe of de zittende elite een nieuwe leider aanwijst.
Een kanttekening bij het bovenstaande is dat een rücksichtslose decapitatie van het regime geen enkele zin heeft, omdat er dan subiet een levensgevaarlijke, onbestuurbare en tot de nucleaire tanden gewapende horde stalinistisch geïndoctrineerde strijders aan de noordgrens van Zuid Korea staat. Ofwel: een machtsvacuüm op het Koreaanse schiereiland is enige magnitudes gevaarlijker – voor het gehele Pacifische bassin – dan de chaos die na de Arabische Lente in Noord Afrika is ontstaan.
Voor de liefhebbers (zoals ik) volgt de persverklaring van Cheollima over hun actie, die overigens al in februari van dit jaar plaatsvond:
Facts About Madrid
Embassies around the world run by the current Pyongyang regime are not like the traditional diplomatic, commercial, and cultural outposts of legitimate governments that serve their nation’s interests and respect international norms.
The regime’s embassies and offices are hubs of illicit narcotics and arms trafficking, mediums for the furtherance of propaganda of a totalitarian regime that systematically commit crimes against humanity against its own (and others) without current parallel. They are launchpads for global cyber attacks and thefts, assassinations, kidnappings, and hostage takingâ€including of the families of their own diplomats. This charade of pretending that the regime is a normal government must stopâ€the regime is simply a giant criminal enterprise.
That said, this was not an attack. We responded to an urgent situation in the Madrid embassy. We were invited into the embassy, and contrary to reports, no one was gagged or beaten. Out of respect for the host nation of Spain, no weapons were used. All occupants in the embassy were treated with dignity and necessary caution. There were no other governments involved with or aware of our activity until after the event. The Hanoi Summit had no relation to this operation. We recognize and apologize for any inconveniences caused to the authorities of Spain, who have been caught in the middle of a difficult situation.
We have evidence verifying our account. It is to protect those who seek our help, and those who take great risk to protect others, that we cannot share more about the event at this time. We continue to be engaged in extraordinarily sensitive work around the world.
We understand the fragility and uncertainty of the diplomatic process some are engaged in. Despite our understanding of the incorrigible nature of this regime, our intention is not to interfere with the political intentions of certain countries who seek resolution to certain disagreements. Our fight is only against the regime’s practices and on behalf of millions of our enslaved people.
No information about Madrid was shared with any parties with the expectation of any benefit or money in exchange. The organization shared certain information of enormous potential value with the FBI in the United States, under mutually agreed terms of confidentiality. This information was shared voluntarily and on their request, not our own. Those terms appear to have been broken.
Some time later, some journalists began writing speculative stories about the incident in Madrid, and the identities or affiliations of those involved, citing US government sources. That information was leaked to the media was a profound betrayal of trust. We ourselves never spoke to the media or shared any information with them.
We did not begin this work without full knowledge of the risks we bear. Freedom has already been paid with the blood of families and colleagues. Some of us will be imprisoned, tortured or killed in the course of this fight. But to share information that may help identify any of us who take risks to protect others is to aid and abet the regime in Pyongyang. The leaks and breaches of trust were abhorrent acts pursued in the name of political expediency, in service to a regime who has tortured and killed millions.
It may take some more months of political theater to realize Pyongyang is once again acting with treachery, and not before the regime emerges with even more capacity for great harm to others. Parties seeking to “out†those in Madrid have painted a target on the backs of those seeking only to protect others; they have chosen to side with Pyongyang’s criminal, totalitarian rulers over their victims.
