Twee dingen vallen me op in het nieuws. De eerste is dat er onduidelijkheid schijnt te hebben bestaan over het einde van de treinkaping bij De Punt in 1977, een exercitie die werd uitgevoerd door een aantal Zuid-Molukse activisten. Ik was nog heel jong toentertijd – een jaar of 13 – maar ik kan me het nog goed herinneren van radio en tv. Alles werd live uitgezonden. Het staat me nog goed bij hoe de kaping na drie weken gehannes en gesteggel werd beëindigd, want daar werd uitvoerig kond van gedaan. Er werden straaljagers en sluipschutters ingezet die de trein gezamenlijk hebben doorzeefd met kogels. Dat idee alleen al vond ik als kleine jongen buitengewoon intrigeren.
Het is dus geen wonder dat ik nu heel verbaasd ben over de commotie die is ontstaan na het openbaar worden van de rapportages rond dit incident, waarin ongeveer staat gemeld dat de trein aan flenters geschoten is en dat de kapers niet op de rol stonden om hun handwerk te overleven. Maar dat wisten we toch al? Ik in ieder geval wel en met mij een hele generatie jongens die toen wel vaker van dit soort dingen op het nieuws zat te volgen. Er zijn zelfs meerder treinkapingen geweest, als ik mij goed herinner en een gijzeling in de Franse ambassade in Den Haag. Die terroristen lustten er eind jaren 1970 wel pap van. Er werd wereldwijd heel wat afgegijzeld, gekidnapped, geliquideerd en opgeblazen. Dat is in ieder geval het beeld dat ik van mijn jeugd heb.…
Ik ga het voor de gein toch eens navragen in mijn omgeving; bij mijn maatjes van ongeveer mijn leeftijd, want ik vermoed dat er wel wat krokodillen-tranen aan het vloeien zijn over die zogenaamde gewelddadige punt achter De Punt.
Dat andere dingetje is Koning Willem II. Uit zijn biografieën is naar boven gekomen dat hij werd gechanteerd met zijn herenliefde en dat hij daarom heeft ingestemd met de vorming van een op democratie geschoeide grondwet, die de basis is van onze constitutionele monarchie. Het zich roerende volk, dat in heel Europa de gekroonde hoofden het vuur aan de schenen legde en er af en toe eens eentje ophing, had dat effect niet. De heren chanteurs waren dus veel beter. Daarom zijn zij het die wat mij betreft een grote pluim op hun hoed verdienen. De heren Petrus Janssen en” Dirk Donker Curtius krijgen van mij een plusje achter hun naam – voor het klemzetten van Koning Willem II, om zo een democratische constitutionele monarchie mogelijk te maken.
Een los eindje heb ik nog wel en dat is de vraag wat er gebeurd zou zijn als deze Willem II niet chantabel was geweest. Had Nederland dan rond 1850 een revolutie gehad met een republiek als gevolg? De gedachte is aangenaam maar we zullen het helaas nooit weten. Willem II was van de heren en dat heeft hem ongewild naar het liberale kamp geforceerd. Misschien is dat maar beter ook, want een gewelddadige oproer om een conservatieve vorst aan de kant te zetten blijft een gevaarlijke aangelegenheid, zeker voor hen die de barricades op gaan. Nu zijn we redelijk bloedeloos aan onze democratie gekomen. Althans, bij dit “incident”.
