Zo, ik ben er weer. Na een aantal weken in Zuid-Afrika te hebben rondgezworven – inclusief een ongeplande vlucht over Mount Kenia en de Kilimanjaro – ben ik weer stevig in de Hollandse klei gestapt. Werken doe ik ook. De gezelligheid van de afgelopen weken kent helaas geen tijd meer.
Nu is dat op zich niet een heel groot probleem want ik kan wel weer wat beweging gebruiken; zowel mentaal als fysiek bedoel ik dan. Zuid-Afrika is een uitstekend land om je te verliezen in een mentale lethargie terwijl je letterlijk niet van je kont af komt. Je verplaatst je daar namelijk alleen maar per auto. Je kunt er ook ongestraft stoppen met lezen en schrijven, want veel actie lijkt er in de rest van de mensen daar ook niet te zitten. Dat is niet echt zo, maar je ziet zo veel on-Europese armoede met de aanpalende bedelarij om je heen; dat geeft een wat inactieve indruk die uitstraalt naar allerlei andere dingen in het zichtbare Zuid-Afrikaanse leven. Bij mij werkt dat in ieder geval wel zo. Ik weet natuurlijk dat de indruk van inactiviteit onterecht is. Anderzijds” heb ik aan mijzelf gemerkt wat mijn lichaam met me doet als ik mij slechts gemotoriseerd” verplaats, weinig beweeg, nauwelijks nadenk en veel van het goede leven geniet. Ik zie er uit als een decadente imperialist in een revolutiegezind stripverhaal. Dat kan ik echt niet zo laten.
Wat me opvalt: op de een of andere naïeve manier had ik er op gerekend dat de wereld na mijn terugkomst helemaal veranderd zou zijn en dat bijvoorbeeld het 8‑uur journaal ondertussen wel beter verteerbare” beelden zou laten zien dan voor mijn reis. Daar klopt in het echt dus erg weinig van, moet ik helaas constateren. Om mijzelf een beetje langzaam te laten wennen heb ik eergisteren voor de gein eens een bulletinnetje gekeken en daar gebeurt nog hetzelfde als een maand geleden. Israël” ligt nog steeds onder het vuur van de Gazaanse Hamas en Israël vuurt nog steeds vrolijk terug. Daar lijkt vooralsnog weinig beweging in te zitten. Hetzelfde geldt voor de Oekraïne, waar nog steeds separatiegeil” wordt gevochten door de Ruslandgezinde terroristen en als we het daar nu toch over hebben: IS(IS) is ook nog steeds bezig met haar middeleeuwse kruistocht – voor die infantiele Sharia van ze – dwars door een van angst bibberend Syrië, Koerdistan en Irak.
Het “andere” in het nieuws zal wel in de kleine details gaan zitten. Vooralsnog heb ik er liever geen zin in om mijn komkommertijd al te hardhandig te beëindigen. Ik was net zo lekker bezig met niet al te veel indrukken op te doen. Anderzijds gaat de “zaak” gewoon verder en moet er – zij het met de pen – nog steeds verzet gepleegd worden op dit schotschrift. Ik ga dat weer doen zodra mijn petje er weer wat beter naar staat. Dat zal snel zijn, want met mijn terugkomst naar dit platte land opent ook mijn toegang tot de reguliere media weer. Er is nieuws, een krant, er zijn weer mensen om mee te praten… Er is weer genoeg voor handen om mij dusdanig over op te naaien dat ik er wel iets over op moet schrijven.
En, natuurlijk, heb ik mijn boeken weer, aangevuld met heel veel nieuw lekkers dat klaar staat om verorberd te worden. Nu ik dit opschrijf bedenk ik me dat ik niet meer alles becommentarieer wat ik lees. Daar heb ik op de een of andere manier niet altijd meer zin in. Beter is het als ik binnen” dit blogdingetje op de een of andere manier een boekenkast kan inrichten waar geen teksten in hoeven; het liefst op basis van ISBN nummers die ik alleen maar hoef in te typen. Dat wordt mijn opdracht voor de komende paar dagen. Wat dan wel een commentaar nodig heeft krijgt dan alsnog een eigen aantekening.
Zo te zien is er” genoeg te doen. We zijn weer thuis zal ik maar zeggen. Ik ben er weer helemaal klaar voor.
