Een Londense ijswinkel biedt vanaf vandaag ijs met moedermelk onder het motto ”Als het goed is voor kinderen, is het ook goed voor anderen.” De melk wordt gemengd met vanille en citroen. De coup gaat onder de naam ‘Baby Gaga’ over de toonbank en kost bijna 17 euro. Als telg uit een volk van wijnboeren, terazzo-werkers, mozaïek-makers, schoorsteenvegers en ijsscheppers, ben ik aangenaam verrast door deze bijzondere compositie van een duidelijk zeer moedige ijssalonhouder.
Uit Italië komt de beste man niet met een naam als Matt O’Connor, en dat zou me ook verbaasd hebben. Toen ik mijn vader – wel een Italiaan uit Friuli-Venzia Giulia – ooit een keer vertelde dat ik de melk van mijn dame wel eens proefde als mijn kroost er even genoeg van had, kon hij zijn afkeer en aperte walging nauwelijks onderdrukken. Wat hem betreft had ik net zo goed de placenta’s kunnen opeten, net zoals bijna elk zoogdier en een mens op het juiste degeneratieniveau zou doen – “porca miseria!”
Ik heb hem maar niet verteld wat er met die dingen gebeurd is, want dan komt hij nooit meer.… Notoire pietlutten zijn het, die Italianen, als het om eten gaat. Mijn opa at geen eieren omdat die uit de kont van een kip komen.
IJs van moedermelk zou ik in ieder geval wel eten, als ik genoeg geld bij me zou hebben tenminste. Mijn kinderen hebben per stuk bijna 2 jaar de borst gekregen en ze zijn nu zeer goed bestand tegen allerlei onheil waarvan klasgenoten te pas en te onpas ziek worden. Dat is instant-weerstand van mama… Maar boven alles heeft het idee zelf ook wel iets. Stel je voor: de orale sensatie van ijs waarvan de grondstof zo’n prachtige plek als oorsprong heeft… Ik kan me slechtere zomer-associaties bedenken.
