Dit is een zeer korte en hopelijk laatste aantekening over Turkije, maar ik ben voorzichtig niet enthousiast. Daar voltrekt zich namelijk een drama van bijna epische proporties en dat zal voorlopig niet ophouden. De jongste ontwikkeling: Opperste Rijksleider Erdogan zet momenteel zijn laatste stappen naar de absolute macht. Gisteren heeft hij de grondwetswijziging, die de afschaffing van de onschendbaarheid van parlementariërs regelt, bekrachtigd. Aan de ene kant denk ik dat het een van de grofste schendingen van het democratische proces is die Erdogan tot nu toe op zijn naam heeft gezet. Aan de andere kant is dit wel zo ongeveer de doodsteek voor Turkije’s ambitie om ooit nog EU lid te worden. Vooral dat laatste is wat mij betreft in toenemende mate een gewenst resultaat.
Voor mij dus wel in ieder geval. Nadat de nieuwe premier van Turkije ook al heeft aangegeven dat zijn post in principe overbodig zal worden als de president meer macht krijgt, is het hek wel zo ongeveer van de dam. Erdogan heeft zeer binnenkort vrij spel om met het land en haar bevolking te doen wat hij wil.” Voor zover ik het nog kan overzien is een staatsgreep door het leger nog de laatste hoop die ze daar hebben. Dat heeft die club al vaker gedaan dus geheel uit de lucht gegrepen is het idee niet. Het is alleen te hopen dat ze op tijd zijn voordat ook hun macht volledig is afgebroken. Dat dit zeer moeilijk zal zijn is hoopgevend, tenzij de Turkse versie van de SA al klaarstaat om het reguliere leger in te kapselen – er vanuit gaande dat het leger niet al lang op Erdogans hand is natuurlijk.
Normaal gesproken ben ik redelijk huiverig voor een vergelijking van hedendaagse politici met Hitler, maar bij Erdogan ben ik die grens in een vorige aantekening al over gegaan. Het recept dat hij volgt om de rol van alleenheerser te verkrijgen vertoont verdachte parallellen met de legale machtsgreep – en haar opmaat – van Hitler in 1933. In Turkije is niet veel meer over van de vrijheid die ze daar heel even hadden. De vrije pers wordt vervolgd, de politieke oppositie eveneens en nu is het de beurt aan de parlementariërs om in het cachot te verdwijnen onder het mom van een suffe anti-terroristen smoes. Dat een parlementariër “in huis” kan zeggen wat hij wil zonder vervolgd te worden is wel een van de belangrijkste randvoorwaarden van een goedwerkend parlement. Dat deze veiligheidsklep nu wordt weggehaald is een teken aan de wand. Ook in de volksvertegenwoordiging zal Erdogan toeslaan door opponenten, critici en andere hem onwelgevallige elementen te vervolgen.
Ik ben het even kwijt maar ik zou de visumplicht voor Turken voorlopig niet afschaffen als ik de EU was. De enorme papierberg waar ze doorheen moeten voordat ze hier voet aan land mogen zetten fungeert als een goede herinnering aan de verwerpelijke leider die ze willens en wetens hebben gekozen.
