Na een paar weken gesodemieter vanuit Gaza, waarvandaan door Hamas de hobbyraketten met grote regelmaat Israël in geschoten worden, vraag ik me ineens af hoe ik het zelf zou vinden als er bij mij in de wijk een groep militante christenen Den Haag met raketten zou gaan” bestoken. Onze regering” zou misschien reageren met gespiegeld geweld en alleen op beperkte schaal de woningen in mijn omgeving in puin schieten. Of net wél mijn woning; het ligt er aan of de gewapende ” relie-rakkers zich in mijn complex zouden verschansen of niet.
In ieder geval zouden mijn complexgenoten wel raad weten met een dergelijke geweldsmagneet. Ik denk dat we deze factie van god gezamenlijk het pand uit zouden bonjouren. En wellicht ook de wijk uit. De moraal van het verhaal zou in ieder geval zijn dat zulke gasten niet welkom zijn en dat ze hun grieven” met de autoriteiten – of het buurland – maar ergens anders moeten gaan uitvechten” en ook vooral op een plek waar er geen onschuldige slachtoffers kunnen vallen.
Dat zou Hamas ook kunnen doen, maar om de een of andere reden doen ze dat dus niet. Ze gebruiken de burgers van Gaza als menselijk schild om hun hoofdkwartieren te beschermen; en wel met het bloed van hun eigen kinderen. Hoe krijgen die halfgaren” het voor elkaar om dat voor zichzelf goed te praten? Ik lees vandaag in de krant dat het zelfrelativeringsvermogen van de” Palestijnen zeer gering tot non-existent is, terwijl” de interne Israëlische (zelf)kritiek op het geweld breed wordt uitgemeten. Ik herken dat beeld. Er is heel veel westerse en joodse humor maar ik kan me niet herinneren ooit om een moslimgrap gelachen te hebben. Die heb ik namelijk nog nooit gehoord. En de paar keren dat ik zelf in het Midden-Oosten” ben geweest waren” ook niet vergeven van de moslim-gezelligheid, terwijl het in Tel Aviv bijvoorbeeld erg goed toeven was; met hele leuke en grappige Israëli die met hele barre humor” over zichzelf en hun religie uit de hoek kunnen komen. Moslim lijkt daarentegen equivalent te zijn aan humorloos. Dat is dan ook gelijk een van de belangrijkere redenen waarom ze” nog in de middeleeuwen leven.
Ondertussen roept Hamas de burgers van de onder vuur liggende gebieden gewoon op om thuis te blijven. Het zijn dus nog lafbekken ook – te bang om hun conflict als grote-mensen guerrilla’s uit te vechten. Ze moeten zich achter weerloze vrouwen en kinderen verschuilen, anders redden ze het niet. Evenwel; de manier waarop Israël de Hamas-doelen toch bombardeert is buitengewoon kunstig. Ze bellen de bewoners van een Hamas-complex van te voren op om te vertellen dat er een raket gaat inslaan – of ze tikken met een klein waarschuwingsexemplaar even op het dak. Wie dan niet maakt dat hij binnen 5 minuten weg is, wordt alsnog het leven uit geschoten. Je kunt er van alles van vinden, maar ik vind dat toch netjes.*
Hamas is suf bezig en onderstreept een welhaast letterlijk failliet van haar militante beweging. Hoe kan ik in hemelsnaam respect hebben voor het” soort tactieken dat zij gebruikt? Ik vind er nou niets verheffend aan om je achter ongewapende burgers te verschuilen en vanuit een dergelijke dekking raketten af te schieten. En dan durven ze nog te wijzen naar Israël ook; als zou dat de bron van alle kwaad zijn.
Hamas, kijk naar jezelf en stop met het geweld, dat is wat ik ze zou willen meegeven. Niet dat dit er iets toe doet, want mijn zeer bescheiden mening verzuipt in een zee van gelijksoortige berichten van mensen en instituten die veel meer gewicht en invloed hebben dan ik als onbetekenende burger in drie levens zou kunnen verwerven. Toch wil ik het maar even aangetekend hebben.
*) Desalniettemin zijn de slachtoffers die onder de Palestijnse bevolking vallen natuurlijk buitengewoon betreurenswaardig. Het zijn vaak kinderen die nog niets weten van de perikelen die hun land teisteren. Ze worden het leven uit gerukt door Israëlische bombardementen zonder ook maar iets met enig conflict te maken te hebben. Ik blijf het zeggen, religieus conflict of niet; als er kinderen sterven dan kan er geen god bestaan.
