.... aantekening na een zonnig weekeinde....
Het is slecht toeven in het nieuwslandschap zo na een zonnig zondag in de tuin, verborgen achter mijn paffertje en kijkend naar mijn lezende schoonheid van een vrouw met wie ik de avond tevoren nog een opwindend feestje had… dansend op klassieke discobeats, schurend tegen haar gazen topje. Wat is het leven toch gezellig als de buitenwereld je niet raakt.
Op de maandag word ik onaangenaam gestoord door het oprukkende nieuws over die beestachtige medemensen die zich niet gebonden of beperkt voelen door het plezier of lijden van anderen. Een gebrek aan empathie is het kenmerk van psychopathologie. Of moet ik psychopathie zeggen? Het lijden van een medemens kunnen voelen, dat is wat de mens mens maakt; sociaal in zijn wortels en op de achtergrond altijd strevend naar welbevinden voor hemzelf én de mensen om hem heen. Als die empathie ontbreekt dan kun je je beter bergen.
Ik zie Assad, Kony, Bouterse en Robert M. en twijfel aan de menselijkheid van deze elementen. Ze missen onmiskenbaar het vermogen om aan te kunnen voelen hoe anderen pijn ervaren – of gelijksoortige ellende, zoals bedreiging, repressie, geweld, eenzaamheid en ga zo maar door. Deze lieden, die het maandagochtendnieuws beheersen, ontnemen mij mijn prettige lentegevoel en stemmen mij somber. Toch wil ik, enige dagen voordat de natuur los gaat en zich met het nieuwe leven gaat bezighouden, mijn joye de vivre niet verstierd zien door de monsters in de media. Ik ga ze nog even negeren, voor een paar dagen.
Liever zie ik thuis in mijn tuin de eenden en de waterhoenen elkaar achterna zitten omdat ze de procreatieve kriebels hebben. Het is leuk om te zien hoe die drang in hun hardware zit en geactiveerd wordt door een stijgende temperatuur en het lengen der dagen. Ik heb ook een itch waarmee ik iets moet. En ik ben niet alleen. Het andere leven in mijn huis – mijn katten, broer en zus, rood en rusteloos – testen elkaar ook uit. “Hoe moest dat ook alweer? Als ik bovenop jou spring, dan gaat het toch vanzelf?” Een verontwaardigde zus-poes maakt dat ze weg komt, een beteuterde broer-poes achterlatend. Arme jongen. Stiekem hoop ik op meer succes.
