Het moet ongeveer wel zo zijn: Italië is collectief in de herenliefde. En dat terwijl ze er traditioneel zo afkerig van zijn. Maar toch is het waar. En net zoals in een normale relatie tussen twee mannen, is er eentje die “rogert”” en eentje die zich laat “rogeren”. Het komt uit het Engels, die term. “To roger” betekent: “iemand tussen de bipsen in het poepertje nemen”.
Herenliefde interesseert me niet, want wat mensen in hun slaapkamer uitspoken zal me een worst zijn. Zolang het maar legaal is; en er geen minderjarigen samen met volwassenen bij betrokken zijn. Maar als het politieke mores wordt is het wat anders. En in Italië is dat nu zeker het geval. Want Berlusconi is degene die “rogert” en wel een hele natie in één keer. Hij zwaait zijn politieke tampeloeres in het rond en stelt daarbij zijn eisen. Italië en haar regering, haar volk, haar justitiële apparaat en haar media moeten zich voorover buigen en zich laten sjocheren, anders laat Berlusconi de regering vallen. En het meest eigenaardige van deze griezelige situatie is dat hij er waarschijnlijk nog mee gaat wegkomen ook.
Waarom is dat toch? Hoe kan het toch zijn dat een miezerig, crimineel, narcistisch en incompetent mannetje een heel land zo effectief kan chanteren? Berlusconi verliest zijn senaatszetel omdat de rechters hem een bandiet vinden, maar toch lukt het hem om daar een draai aan te geven die hem waarschijnlijk nog iets gaat opleveren ook. Hij wil verkiezingen? Waarom voelt hij zich er zo zeker over dat het electoraat niet de vloer met hem aan zal vegen en zijn partij tot een zielig hoopje stof zal reduceren? De zittende premier en president, resp. Enrico Letta en Giorgio Napolitano, lukt het wat dat betreft niet om het Italiaanse sentiment ten goede te keren, ondanks hun verwoede en zeer vocale pogingen. Ze laten geen gelegenheid voorbij gaan om kond te geven van hun afkeer van Berlusconi en zijn arrogante houding. En toch blijft die koekenbakker onverminderd populair. Trouwens, over populair gesproken: waar is Beppe?
De Italianen willen gewoon besodemieterd worden, iets anders kan ik er niet van maken. Ze leven in een schijnwereld, waarin alleen het eten, het weer het landschap en de vrouwen mooi zijn, maar waar het landsbestuur zo rot is als een mispel. Ondertussen is Berlusconi de held van de gewone man, die o zo graag net zo glamoureus, machtig en rijk wil zijn als hij. Het is een door iedereen huizenhoog erkend feit dat Berlusconi de meest desastreuze politicus in de geschiedenis van Italië is, wellicht alleen voorbij gestreefd door zijn voorgangers Caligula en Nero. En toch maakt hij nog een reële kans om weer een politieke toppositie te gaan bekleden. Het enige wat hij hoeft te doen is een belastingamnestie aankondigen of een heffing afschaffen en hij zit weer stevig in het zadel.
Het is echt waar: een volk krijgt de leider die het verdient. Italië is een sterk gestagneerde gerontocratie waar iedereen van onder de 50 uit probeert weg te komen. En de Italianen die willen blijven zijn corrupt, net zoals Berlusconi zelf. Daarom zijn de stemmen die hij nodig heeft zo gemakkelijk te krijgen.” Op zich zou het allemaal niet zo erg zijn als het een interne aangelegenheid zou kunnen blijven, maar dat zit er niet in. Italië – helaas ook een lid van de EU – wordt eenzelfde verpleeggeval als Griekenland, Spanje en Portugal. En dat kan ons alleen maar geld kosten.
Ik heb er als kind al van gedroomd om Italië van het Europese land af te zagen en die stinklaars richting Noord-Afrika te laten drijven. Jammer genoeg kan dat niet, maar toch zou het daar beneden beter op zijn plaats zijn. Noem me intolerant en politiek incorrect, maar ik vind dat Italië niet in de EU thuis hoort. Het is een ontwikkelingsland met een fatale hang naar conservatisme; een soort Wit-Rusland, maar dan met een virtuele sluier van democratie. Het is een nep-land met een nep-democratie en een nep-bestuur en uiteindelijk ook een nep-toekomst. Het geld maakt daar de dienst uit; niet de goede zeden of verantwoord landsbestuur. Italië is echt een ongelofelijk flutland, waar je voor geen goud zou willen wonen.
Dat beantwoordt gelijk de vraag die iedereen mij stelt zodra ze horen waar ik vandaan kom: “Waarom woon je niet in Italië in plaats van hier? Het is toch zo’n prachtig land?” Het zal best, maar Belarus en Birma zullen ook wel mooi zijn, alleen niet voor meer dan een vakantie op zijn tijd. Voor het overige zou je ook daar niet dood gevonden willen worden.
