Ik had me nog zo voorgenomen om voorlopig niets meer te vinden van dat suffe excuus voor een land dat Italië eigenlijk is. Ik wilde niets meer opschrijven over die rare stinklaars die daar zomaar midden in de Middellandse Zee rondslingert. Maar een aantal gebeurtenissen die daar hebben plaatsgegrepen nopen mij helaas tot een uitzondering.
De eerste trekker die overgehaald werd is al weer wat ouder en ik heb er betrekkelijk weinig over gezien in de media. Dat kan aan mij liggen, maar het gaat om de vervolging van de wetenschappers, seismologen, die de aardbeving van Aquila verkeerd hadden ingeschat. Of beter, die deze aardbeving niet vooraf op een dag en Richter-indicatie konden vastpinnen. Nu weet iedereen die twee hersencellen heeft dat dit ook niet mogelijk is, maar in Italië denken ze daar heel anders over. Daar hebben ze de seismologen gewoon vervolgd en nog gestraft ook, omdat zij het gevaar als zwak hadden afgedaan en daarmee zwaar zouden hebben onderschat.
Voor een uitgebreidere analyse hiervan verwijs ik even naar de zeer leesbare bijdrage van een collega blogger, maar kort gezegd komt het erop neer dat zes wetenschappers en de onderdirecteur van de commissie “Grande Rischi”, zijn veroordeeld tot 6 jaar gevangenisstraf en 9,1 miljoen schadevergoeding aan de nabestaanden van de 309 slachtoffers van de aardbeving in Aquila. Deze veroordeling is als een schokgolf (!) door de wetenschappelijke wereld gegaan en het gevolg is dan ook dat geen wetenschapper in Italië nog zijn vingers zal branden aan enig advieswerk voor de overheid. Dat hebben die Italiaanse magistraten in ieder geval voor elkaar.
De tweede trekker is de veroordeling van Berlusconi voor fraude, corruptie en machtsmisbruik. De vier jaar celstraf die hij afgelopen week kreeg opgelegd is dan wel een indicatie van het bestaan van een rudimentaire ruggengraat bij de Italiaanse rechters. Maar als je het tegen het bovenstaande verhaal aanhoudt, dan is twijfel daarover toch op zijn plaats. Ruggengraat oké, maar veel realiteitszin hebben ze blijkbaar ook weer niet. En bovendien lijkt me de veroordeling vooral cosmetisch te zijn. Tegen de tijd dat Berlusconi en zijn team van goedbetaalde advocaten met procederen en traineren klaar zijn, zijn de misdaden verjaard en kan hij gewoon thuis blijven zitten.
Thuis blijven zitten en een straf ontlopen is nog tot daar aan toe, maar ik begrijp tussen de bedrijven door dat Berlusconi ook nog eens de steun van zijn partij aan het technocratenkabinet van Mario Monti in wil trekken, om zo een rookgordijn rond zijn veroordeling op te werpen. De smoes: “Italië verkeert nog steeds in een recessie en dat moet worden omgekeerd.” Ja ja, alsof de kleine Silvio, die voor een heel groot deel debet is aan die recessie, het tij zou kunnen keren. Wat een waanidee! Ik ben ervan overtuigd dat Berlusconi zichzelf als de nieuwe verlosser én de rechtmatige eigenaar van Italië ziet. Ik zie hem echter vooral als een slijmerige crimineel met veel teveel geld en macht en ik ben daarmee volgens mij in goed en groot gezelschap.
Het is dat het eten er zo lekker is, de wijn zo goed en mijn familie zo geschikt om in een prachtige omgeving mijn jaarlijkse masterclass temperament van te krijgen, maar eigenlijk zou ik soms willen dat ik het hoofdstuk Italië voor eens en voor altijd kon afsluiten. Er zijn tenslotte meer landen waar ik nooit heen zal gaan omdat ik ze te debiel vind om waar te zijn.
