Ik lees met een heeeeel groot “Ja Ja” gevoel het bericht dat er een Iraanse atoomgeleerde is omgekomen en één is verwond door zogenaamde “Zionistische terroristen” – die midden in Iran een explosief op de auto van deze arme academici hebben weten te plakken. Op z’n Cowboys ook nog: terwijl ze op een motorfiets voorbij raasden. ” ’tuurlijk…” denk ik dan..” “het is lekker waarschijnlijk dat dit verhaal, dat toch zeer sterk riekt naar een flutsmoes, ook echt waar is, maar niet heus.”
Sinds de planetaire beschaming van Amerika door de onthullingen op WikiLeaks over hun diplomatieke mores, weten we wel beter. Veel waarschijnlijker is het dat Iran twee mensen – die teveel wisten – op een effectieve manier de mond heeft willen snoeren. Misschien wilden deze wetenschappers wel iets kwijt aan de pers of aan een buitengaatse inlichtingendienst en hebben ze daar jammer genoeg de kans (nog) niet voor gekregen. Hun klokkengeluid zou ons wellicht geleerd hebben dat Iran wel degelijk werkt aan een agressief atoomprogramma waarmee zij de regio en alle andere globale stake-holders in de tang wil nemen. Je weet het niet.
Het past wel een beetje bij het decor, moet ik zeggen. In Egypte, niet ver van Iran vandaan en gesneden uit hetzelfde woestijnzand, was het ook ooit, heel lang geleden, de gewoonte om de architecten, bouwvakkers en het bedienend personeel rond gevoelige top-projecten samen met de Farao het graf in te sturen. Dat ze nog niet dood waren maakte niets uit. Dat werd gelijk even voor ze geregeld. Het zou zo maar kunnen dat hier hetzelfde aan de hand is – als Iran inderdaad kernwapens aan het maken is.
