Ik ben niet gerust op de komende weken. Dat heeft als simpele reden dat ik niet weet hoe ik mijn zoons, die vol in de vuurwerkleeftijd zitten, er van af kan houden stomme dingen te doen. Wat ik op de televisie zie en op de radio hoor is bijna deprimerend. Er worden met regelmaat van de klok nieuwe partijen illegaal vuurwerk van de weg gehaald. Letterlijk; het zijn busjes vol met die rotzooi, rijdende bommen die de Duitse en Belgische grens overgereden worden om onze kinderen hier met hun levensgevaarlijke lading te bedienen.
Het gaat niet altijd goed met de vuurwerkdeals die in de achterafstraatjes gedaan worden. Het schijnt regelmatig voor te komen dat jongens door criminelen, die zich als verkopers voordoen, worden opgelicht en van grote hoeveelheden spaargeld worden afgeholpen. En wel zonder dat ze daar vuurwerk voor terugkrijgen. Het is misschien wel een beetje gek, maar ik zou liever willen dat mijn kinderen zoiets overkwam dan dat ze echt de hand weten te leggen op die levensgevaarlijke “Profi Cannon Shot Big Boys” bijvoorbeeld. Dat is een populair stuk knalvuurwerk, dat niet alleen de dimensies van een handgranaat heeft, maar ook ongeveer zo hard explodeert. Ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken dat een van de vriendjes van mijn zoons, waarmee ze op 31–12 door de straten gaan banjeren om hun vuurwerk af te steken, die vreselijke dingen bij zich heeft. Ik houd mijn hart vast.
Ik kom via een omweg op deze gedachte door de melding dat het Noord-Koreaanse Pyongyang een raket heeft gelanceerd die een satelliet in een baan om de aarde heeft gebracht. Daarbij heb ik ongeveer hetzelfde gevoel als met dat vuurwerk. Ik zie die natie ook als een stel kleine kinderen dat niet goed doorheeft wat er eigenlijk mis kan gaan met speelgoed dat geen speelgoed is en dat zich eigenlijk niet in handen van ongeautoriseerd personeel zou moeten bevinden. Net zoals de doorsnee puber met een rugzak vol vuurwerk denk ik eigenlijk dat Kim Jong-un ook wel beschouwd kan worden als een onbesuisde wildebras met weke hersenen; en met hetzelfde gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel. De wereld is er sinds gisteren niet veiliger op geworden.
Ik zal blij zijn als de jaarwisseling voorbij is en het constante zinloze geknal ophoudt. Ik ben de middernachtelijke explosies in de naast mijn huis liggende tunnel ondertussen ook wel zat, en het is nog geen half-december. Ook zie ik mijn kinderen aan de andere kant van oudjaar weer graag terug met al hun vingers en ogen nog intact. Ik weet echter, met al dat grove geschut dat nu op de illegale markt te koop is, dat het niet over is “until the fat lady sings”… Tot die tijd zal ik het met wat minder slaap moeten doen. Feestseizoen? Ik vind het maar nix geloof ik.
