Aantekening ter latere referentie…
De twee indicatoren in de titel van deze aantekening zijn min of meer toevallig onder” hetzelfde predicaat bij elkaar gebracht. Dat komt door de wijze waarop ik de laatste paar weken met de wijsheid van beide gezindten – ik onderken een welhaast religieuze inborst” van beide inzichten – ben geconfronteerd. Daaraan ging een discussie vooraf waarbij beide opponenten – ik ben neoliberaal noch pacifist – eindigden met dezelfde resignatie: “Er zou eens iemand op moeten staan die dat” (ten goede) gaat regelen.”
Fijn. Dan weten we dat. Maar wat nu? Ik heb een issue” met over-de-schutting-gegooi in het algemeen en met irrationeel en paradoxaal positie-debatteren in het bijzonder. Het is dus” niet verwonderlijk dat ik in beide bovengenoemde gevallen niets aankan met de geponeerde roep om een “sterke man” die het heil moet gaan” brengen. Ik teken aan:
De neoliberaal die ik sprak was mordicus tegen elke interventie van staatswege die zou ingrijpen in de verdeling van welvaart en inkomen. Dat was volgens deze man op geen enkele manier te rechtvaardigen. Hij had wel een belangrijke randvoorwaarde. ALS” alle inkomen en welvaart op een eerlijke en moreel verteerbare manier waren geaccumuleerd en verworven, dan was het toch van de zotte dat er herverdeling en nivellering van welvaart en inkomen plaatsvond. En ja, hij noemde in dezelfde adem dat er excessen zijn en dat je met “ALS” Parijs in een fles stopt. Zijn oplossing voor het probleem dat wellicht niet iedereen eerlijk is en dat er zelfs macro- en meso-economische processen zijn die ongelijkheid en onrechtvaardigheid in de hand werken was: “Er moet een sterke man of instantie komen die dat bewaakt en kan ingrijpen als het mis gaat.” Mijn opmerking dat dit meer regulering inhield én onontkoombaar ook het verlenen van macht over (rijke) individuen aan een (sterke) staat verbaasde hem daarbij. En toen ik hem vriendelijk “uitschold” voor halve communist viel hij helemaal van zijn stoel. Hem bleek hetzelfde als mij in dat gesprek. Namelijk dat zijn beleden” ideologie in tegenspraak was met zijn werkelijke ideologie.
De pacifist waarmee ik een kort dispuut deelde kwam met een soortgelijke oplossing voor de wereldvrede. Over het goede en slechte van de gewapende strijd heb ik hier voorlopig genoeg gezegd. Ik volsta met de notitie dat wij nu eenmaal geen vredelievende soort zijn, waarmee we erg veel lijken op een heleboel andere soorten – vooral dieren – op deze planeet. Daarnaast hebben we nog geopolitieke en machtsgerelateerde problemen, dus er komt voorlopig – zeg maar “nooit” – een einde aan onze schermutselingen. Kijk naar Azië en het Midden-Oosten en je moet wel erg simpel redeneren” om te veronderstellen dat daar op korte of zelfs maar middellange termijn” vrede mogelijk zal zijn. In ieder geval is het duidelijk waarom er in die regio’s nu gewapende strijd wordt gevoerd, die ondersteund wordt door westerse mogendheden – de onze incluis. Niet in de laatste plaats omdat wij hier geen extremisten van welke soort dan ook op de stoep willen hebben. Zelfbescherming is een goed ding zeg ik altijd maar. Toch, mijn knuffelpacifist van hierboven stelde dat ook hij geen oplossingen heeft. Hij vond het wel een goed idee “als” er eens iemand op zou staan die het voor elkaar ging krijgen dat iedereen zou ophouden met vechten”. Het paradoxale aan deze stelling is dat de geschiedenis heeft bewezen dat deze mensen er inderdaad zijn en dat het ze nog heel aardig lukt om hele rijken te pacificeren ook. Het punt is alleen dat ze dit vooral realiseerden met veel geweld en bloedvergieten. (Zie eveneens: “War – what is it good for?” (2014) van Ian Morris) Er is geen pacifistische manier van vrede stichten in een door geweld verscheurd gebied, hoe gek dat ook moge klinken. Althans, in onze gehele geschiedenis heeft deze zich nog niet aangediend. Gewapende conflicten worden beëindigd met geweld en de daarop volgende vestiging van een (nieuwe) machtsdrager met een monopolie op geweld.
Paradoxen zijn leuk en leerzaam. Alleen in het dagelijkse metier van discussie over gevoelige onderwerpen als de wereldwijde economische crisis, de groeiende ongelijkheid, de globale afname van “opportunity” en de verschillende conflicten in het Midden-Oosten en Azië, zitten ze nogal eens in de weg van een zinvol debat. Ik vind het waardevol om ideeën uit te wisselen over deze onderwerpen, maar dan moeten mijn opponenten met zinnige en rationele stellingen komen en zich niet door emoties laten leiden. De tegenstrijdigheden in beide posities hierboven slaan wat mij betreft de discussies over toenemende ongelijkheid of gewapende conflicten en oorlog te plat en maken ze te simpel. Ondertussen heb ik geleerd me er dan maar buiten te houden. Ik leg een christen ook niet meer uit dat de bijbel een sprookje is.
N.B.: Vandaag meldt De Volkskrant dat er op de wereld meer mensen sterven door” huiselijk geweld dan door” oorlog. Dit blijkt uit een publicatie” van het Copenhagen Census Centre. Voor elke persoon die sterft in een burgeroorlog sterven er 9 door conflicten in de privésfeer. Dat is wel even iets om over na te denken als je vindt” dat mensen pacifistisch zouden moeten zijn. Het staat als een paal boven water dat we dat van nature NIET zijn, dus daarvoor zal flink moeten worden ingegrepen. Dat kan wel, maar dan vooral met dwang en eventueel geweld – zoals opsluiting bijvoorbeeld. Paradoxaal? Misschien niet.
Verder is deze link erg interessant:” http://www.nu.nl/wetenschap/3881483/moorden-natuurlijk-gedrag-chimpansees-.html
