De val van de Duitse Muur in 1989 was voor mij het JFK moment uit mijn leven. Wat deed ik op het moment dat dit nieuws via de radio wereldkundig werd gemaakt? Ik was bij een maatje van me net een stereo installatie in elkaar aan het zetten en de radio van dat setje was net aangesloten. Ik heb zelfs nog een foto van dat ene moment, dat voor mij toch emotioneel was: ik had niet verwacht dat die muur, waar ik zo vaak tegenaan gelopen was, tijdens mijn leven nog uit het mij bekende Berlijnse straatbeeld zou verdwijnen.
De val van de Koreaanse grens – mocht die onverhoopt plaatsvinden – zal deze diepgang voor mij niet hebben. Ik heb nooit in die contreien rondgehangen en heb eerlijk gezegd niet veel met Oost-Azië. Laat staan dat ik mij ooit heb afgevraagd hoe mooi een verenigd Korea wel niet zou kunnen zijn. Dat was met Duitsland wel anders! Toch vind ik de onthulling van een positieve Chinese houding tegenover een verenigd Korea – eventueel met liaisons naar de U.S.A. – wel erg bijzonder. Het geeft aan dat de speeltuin van de Kim Dynastie niet meer zo populair is bij de grote broers uit Peking. Dat kan alleen maar bijdragen tot stabiliteit in die regio, omdat China altijd wel een heel grote hand boven Noord-Korea’s buitenissige hoofd heeft gehouden.
Misschien bindt Noord-Korea eindelijk in, nu China tot haar positieven lijkt te komen. En Zuid-Korea kan alvast gaan sparen voor een “Wiedervereinigung”. Dat kunnen ze van Duitsland leren.…
