... losse aantekening na een paar dagen horror-nieuws over Syrië .....
Het is jammer dat een revolutie altijd zo veel levens kost. Dat komt natuurlijk omdat de zittende machthebbers aan hun toko hechten alsof hun leven er van afhangt. Dat is vaak nog het geval ook. De huidige situatie in Syrië is een aardig voorbeeld van een tumultueuze samenleving die op het punt staat haar onderdrukker voor eens en voor altijd naar de eeuwige jachtvelden te sturen. De weg er heen is echter bloediger dan waar de wereld die nu toekijkt zich goed bij kan houden.
Assad zal vallen. Dat weet ik zeker. Hij weet het ook zeker, maar hij heeft nog wat last van cognitieve dissonantie. Of hij is waarschijnlijk zijn weelderige asiel in Rusland nog aan het regelen. Een actie waarbij hij veel geld moet verzamelen om zijn nieuwe vrienden aan de Wolga tevreden te houden voor de komende 40 jaar. Uiteindelijk zal Syrië zich van hem en zijn entourage – en de corrupte civiele infrastructuur die aan hem vast zit – ontdoen. Het is gebleken dat het niet goedschiks kan, want vreedzame protesten in de laatste 11 maanden hebben niets uitgehaald. Het antwoord van het volk en van een groeiend deel van zijn deserterende leger is daarom een gewapende strijd geworden die snel in heftigheid toeneemt. En zo drijft het regime het land naar een burgeroorlog.
De afgelopen dagen laat Assad in Homs zien dat hij van een zelfde kaliber is als de roemruchte voorgangers in zijn speciale tak van sport. Ik heb het niet over de grote jongens als Stalin, Mao en Hitler, maar over de ijdele juntaleiders die de dictaturen van Zuid-Amerika in de jaren 70 en 80 (en soms zelfs later) hebben bevolkt. Dat waren kleine mannetjes met een veel te groot ego, en met een elitaire en rijke achterban, die voor haar goede leven volledig van de despoot van dienst afhankelijk was – en andersom. Assad zit in hetzelfde schuitje. Ik kan me voorstellen dat hij al weg geweest zou zijn als er geen bovenlaag van parasieten op zijn nek gezeten had; maar ook als hij niet zo expliciet door het grote en steeds minder democratisch Rusland zou worden gesteund.
De rol van Rusland verbaast me niet. Een veroordeling van Syrië door Poetin zou een buitengewoon hypocriet gezichtsverlies zijn; zo zinnig als een pauselijke oekaze dat priesters niet mogen bidden. Rusland heeft zelf zo’n gewelddadige geschiedenis, dat het nog wel 20 generaties kan duren voordat ze daar een beetje menselijk worden in de hogere echelons. Zoals wij in Nederland een Wilders produceren, zo doen ze dat in Rusland met hun Breznjevs… eh, ik bedoel natuurlijk Poetins.
Vandaag vielen er bij een bomaanslag in Aleppo – uitgevoerd door het Vrije Syrische Leger, rebellerend tegen Assad -” 25 slachtoffers. Het is niet het eerste substantiële geweld dat de rebellen gebruiken. Er zijn op meer plaatsen en op andere momenten ook doden gevallen. De slachtoffers zijn helaas niet de combattanten die je een dergelijk einde zou gunnen, al was het alleen maar omdat ze zelf voor de strijd hebben gekozen. Het zijn burgers, vrouwen en kinderen. Veel kinderen. Ik heb cijfers van boven de 400 gezien.
De foto’s van de verwoestingen en het onvoorstelbare leed zijn hartverscheurend. We moeten echter blijven kijken. Onze kleinkinderen gaan namelijk aan ons vragen waarom wij er bij hebben gestaan zonder iets te doen. Wat hadden we anders kunnen doen dan toekijken via ons dagelijkse journaal? Wat vroeg ik eigenlijk aan mijn opa, die een soldaat was van Mussolini? Of aan al die Duitsers die de ellende van het Derde Rijk aan den lijve hebben ondervonden? Waarom deden jullie niets?
Zo confronteer ik mijzelf toch nog even – met terugwerkende kracht – met de onmenselijkheid van de geschiedenis.
