Tussen al het geweld en de” misère” over oorlog, vermiste kinderen, misbruikende TV-Britten, geëxecuteerde politici en als klap op de vuurpijl Sacha de Boer die haar pijp aan Maarten geeft, zie ik een klein berichtje in de Duitse Spiegel voorbijflitsen. Het gaat over de tanks die Duitsland gaat leveren aan” Indonesië. Ik zeg: “tanks leveren aan Indonesië?” Maar wij rechtschapen Hollanders hebben toch net koud besloten dat wij onze afgedankte Leopards niet aan dat land gaan verkopen? De reden was plausibel. Met tanks kun je de straten van een dorp, stad of enig ander soort nederzetting in rijden om het volk te onderdrukken. Met een duikboot gaat dat niet. Dus wij hadden bedacht dat het eerste wapen voor Indonesië onder embargo lag en het tweede niet.
Best netjes, zo’n overweging. We zien nu live in” Syrië” hoe op zijn plaats deze kan zijn. Indonesië zien wij ook als een democratisch risicogebied. Daar neemt de staat het wellicht niet al te nauw met de bescherming van haar onderdanen, alhoewel dat aanzienlijk is verbeterd met de val van dictator Soeharto in 1998. Maar de Duitsers denken daar dus anders over. Die gaan zelfs een speciaal voor volksbeheersing uitgeruste tank aan” Jakarta” verkopen. Zij zien juist de interne veiligheids-status van Indonesië als een legitieme reden om hen van wapens te voorzien die direct op die status” kunnen” ingrijpen; intern of niet. Het alternatief zou namelijk zijn dat Duitsland een aardige blinde vlek heeft, die prettigerwijze overeenkomt met de belangen van haar wapenproducenten. Dus wie weet, als de tanks weer door de hoofdstad rollen om welke reden dan ook, dan zijn het Duitse Leopard-II exemplaren en geen Nederlandse afschrijvingen.
Berlijn gaat naar eigen zeggen niet over één nacht ijs. Ze zijn al een tijdje bezig, al wijst dit citaat toch wel een beetje op zeer doorzichtige vingers:
“Der mögliche Deal mit Indonesien war bereits bei einem Besuch der Bundeskanzlerin im Sommer 2012 Thema, damals sprach die indonesische Regierung einigermaßen offen über das Interesse an den deutschen Militärfahrzeugen. Die indonesische Regierung sprach damals von einer routinemäßigen Erneuerung der lokalen Streitkräfte und schloss einen Einsatz gegen die eigene Bevölkerung beispielsweise bei Demonstrationen aus.”
Zo, het zijn niet de tanks, maar de mannen die er in zitten die het verschil maken. Dat zullen ze in de Bundestag wel gedacht hebben na een tête-a-tête met” Susilo Bambang Yudhoyono en het recente onaflatende mediabombardement door de Amerikaanse NRA over dat beruchte Tweede” Amendement. Je moet toch wel een aardig “Brett” voor je harses hebben om daarmee weg te komen.
