Voor het betere oer-gevoel: de winterzonnewende ligt achter ons en het pre-homo-sapiens gedeelte van mijn brein begint nu al te reageren op de zich langzaam lengende dagen. Het lichtverschil ’s avonds is nog te subtiel om met een klok te meten bijna, maar toch: de lente-ontluikers in mijn gestel worden al wakker. Ik voel als het ware het steppegras al aan de bipsen kietelen, zo vlak na deze donkere tijden, gehurkt zittend voor de grot die ons deze winter bescherming bood. Ik scan de horizon om mij heen, werp een blik op mijn clan en zie dat alles goed is. Het wordt snel tijd om weer in beweging te komen.
Helaas is dit geen savanne en zitten we hier thuis nog steeds met de deuren dicht omdat de winter elk moment weer kan toeslaan. Als we hier onze reis als soort waren begonnen dan hadden we geen schijn van kans gehad, denk ik. Maar dat is weer een waarheid als een koe, want juist daarom is Homo Sapiens Sapiens niet hier groot geworden maar in Afrika en waarschijnlijk in Azië.
Ondanks de verraderlijkheid en wispelturigheid van ons seizoen heb ik een scherp omlijnd tijdsbesef, dat me elk jaar keurig door alle marketing-bytes in mijn omgeving wordt ingehamerd. Jingle Bells, veel rood en wit gecombineerd en spetterende lichten in de avondhemel op het voorgeschreven moment – ik weet precies waar ik aan toe ben hier. Het is dan wel geen Afrika “au naturel” maar we hebben in ieder geval de klok en kalender en de grote feestende massa’s, die elkaar op dat ene moment altijd trouw het beste voor het komende jaar wensen. Oké, oké. De jaarwisseling, het gaat natuurlijk om die eeuwige fiscale eenheid.
