Deze zomer zat ik alleen op de apenrots die mijn huis is. Er wonen ongeveer 150 mensen en daarvan was ik voor de twee weken dat iedereen op vakantie was de top-monkey. Ondertussen is iedereen weer aan het terugdruppelen en spreek ik af en toe weer eens iemand; waaronder enige dagen geleden één van de pupillen van onze rots.
Het is een leuke troep, die apen bij ons, en ik monitor de pupillen zorgvuldig op potentieel. Ik kijk daarbij naar een aantal zaken, waaronder één het retorische vermogen en twee andere de originaliteit en authenticiteit van denken zijn. Op beide punten onderscheidt deze pupil zich van haar niet-volwassen lotgenoten door goed gebekt, origineel van geest en voor de leeftijd opvallend rechtlijnig te zijn. Deze pupil kan een begrijpbare en logische zin van meerdere zinsdelen maken die van A naar B goed te volgen is. Dat zie je niet zo heel veel en het is de reden waarom ik dit kleine sterretje al een paar jaar in de smiezen heb. Dat alles gezegd hebbende kwam de kleine laatst dus met een idee van het kaliber “waarom heb ìk dat eigenlijk niet bedacht”, namelijk die van de Republikeinse Monarchie (RM).
Als rechtgesnaarde sociaal-anarchist denk ik natuurlijk regelmatig na over een zinnige manier van governance voor onze natie en dan kom ik meestal niet verder dan “het zit hier wel goed en zo slecht is die WimLex niet”. Hij verbindt ons als één volk in goede en barre tijden. Dat valt zelfs de buitenlandse pers op. Ik los met die slappe-lul houding natuurlijk niets op en al helemaal niet het schrijnende gegeven dat we hier nog steeds een overerfbaar staatshoofdschap hebben. Het past niet in een modern land hoe wij dat doen, maar de alternatieven zijn niet onverdeeld beter. Zo kosten verkiezingen voor een staatshoofd veel geld en kunnen ze al dan niet legaal gemanipuleerd worden. Geen staatshoofd is ook niks want dan slaan we een pleefiguur in het buitenland en we hebben minstens een levende, ceremoniële vorm nodig – een totem – die bij aardbevingen, overstromingen en Nederlandse sportzegens de Neerlandse gemoederen kan sussen of oppeppen (naar gelang de collectieve behoefte). We moeten dus wel iets hebben, maar het mag best wat moderner allemaal.
Enter: de gekozen koning*. Zulks was het idee van bovengenoemde pupil. Om de oneerlijkheid van overerving te pareren maar toch een goedsmoelend ceremonieel staatshoofd te hebben – dat we met veel egards en poespas hard kunnen laten werken (en laten feestvieren) op kosten van én voor de zaak – kunnen we die koning natuurlijk kiezen. Er is een verkiezingsapparaat up-and-running, dus als we dat recyclen dan kost dat niet erg veel extra. En de koning mag blijven zitten totdat hij dood gaat óf tot hij geen zin meer heeft, dus de cyclus van vier jaar is niet nodig wat het allemaal weer goedkoper maakt. Na het verscheiden van de vorst wordt er een andere gekozen. Willen zijn erven dus verder op de troon dan zullen ze campagne moeten voeren om gekozen te worden. Zo werkt dat in de Republikeinse Monarchie. Is dat een briljant idee of niet? Ik dacht van wel.
Het duurt nog een jaar of 7 voordat deze pupil serieus de politiek in kan. Ik wacht geduldig af en zal het niet nalaten de vereiste ambitie hier en daar gepast te stimuleren. We gaan in elk geval nog wat van deze jongeling horen.
P.S.: elk voordeel heeft zijn nadeel…
*) … of koningin natuurlijk
