Ik wil het niet weten maar het is toch gewoon waar. Multinationals houden plannen tegen die hun handel in gevaar kunnen brengen. Dat die plannen misschien de oplossing kunnen zijn voor een groeiend mondiaal zoet-water-probleem of zelfs hongersnoden in droogte-gebieden kunnen oplossen, is niet hun interesse. Zij willen geld verdienen en ook al gaat de hele planeet er op den duur aan kapot, het maakt ze helemaal niets uit.
Althans, daar lijkt het soms op. Ik kom een schokkend geciteerd citaat tegen van Nestlé opperhoofd” Peter Brabeck-Letmathe dat toch wel heel erg brutaal stelt dat “water geen mensenrecht is” en dat het geprivatiseerd zou moeten worden. Water in flessen verkopen dus. Dat doen ze hier ook al jaren en ze komen er nog mee weg ook, ondanks het feit dat ons kraanwater beter is dan wat er in flessen verkocht wordt en ook maar een fractie van de prijs van gebotteld water kost.” We worden aardig effectief geflest, zal ik maar zeggen. Maar wat Nestlé betreft, het gewraakte citaat staat als volgt in dit artikel:” “Fresh water technologies threaten a budding billion dollar market. The CEO of Nestle openly states that water is no human right, and as heatwaves and droughts increase the demand side for water producers is secured.”
Het is verschrikkelijk om te lezen. Maar als ik het nazoek dan lijkt de beste man toch een iets andere kijk op zaken te hebben, al is dat misschien om de storm naar aanleiding van zijn opmerking te laten overwaaien. Voor de securiteit haal ik dus” dit artikel ook maar even aan, waarin Brabeck-Letmathe toch wel degelijk lijkt te denken dat water een mensenrecht is dat derhalve voor iedereen onbeperkt beschikbaar zou moeten zijn. Ik dacht al. Maar toch, enig wantrouwen is op zijn plaats zodra CEO”´s van multinationals het over belangen gaan hebben. Dat zijn namelijk zelden de belangen van de gewone mens en meestal die van de aandeelhouders. En aandeelhouders hebben geen geweten.
Softwarehuis MicroSoft heeft al heel lang de reputatie dat zij” technologieën” inkoopt om ze vervolgens op de plank te leggen. Op die manier beschermt ze haar eigen” investeringen” en R&D tegen veroudering voordat het op de” markt” commercieel is uitgeput. Dat heet “patent-hoarding” en het komt neer op de moedwillige vertraging of zelfs het oponthoud van technische vooruitgang. Wanneer een softwarehuis dat doet dan raakt het gelukkige zelden essentiële of levens-kritische zaken. Maar dat is in andere takken van sport regelmatig niet het geval. Als het om de productie van zoet-water gaat bijvoorbeeld, dan is de hele wereld anders. Dan is elk initiatief voor goedkoop en hoog beschikbaar water voor iedereen een stap in de goede richting. Als je die probeert tegen te houden, dan ben je eigenlijk een misdadige” souteneur en een onverholen profiteur van andermans ellende. Dat soort zou je eigenlijk een maand of twee op water en brood willen zetten, zonder ze de beschikking te geven over sanitaire voorzieningen. Het zou ze leren.…
Water is niet het enige dat misbruikt wordt om de bevolking van gedepriveerde gebieden nog meer uit te persen dan al het geval is. We kennen allemaal de verhalen over de genetisch gemodificeerde zaden van Monsanto en de manier waarop zij de boeren in ontwikkelende landen de dood in drijven. Voor de fossiele energie-industrie geldt het zelfde verhaal. Die houdt ook met man en macht betere, goedkopere en vooral veel schonere energie-technieken tegen omdat zij nu eenmaal geld verdient aan de vervuilende CO2-uitstotende technieken die zij zelf exploiteert. Het maakt hen niet uit dat we daaraan nog eens gezamenlijk creperen als we niet op tijd stoppen met de uitstoot van broeikas-gassen, maar dat is wat de reguliere energieproducenten betreft van ondergeschikt belang. De winst op de ultra-korte termijn en het uitbaten van hun dure concessies heeft natuurlijk een veel hogere” prioriteit. Maar er gebeurt meer in die richting. Lees het artikel “The Deinvention of the Seawater Greenhouse” en je wordt onpasselijk van de tenenkrommende voorbeelden van het multinationale egoïsme. Commerciële haalbaarheid en verdien-modellen zijn voor bedrijven veel interessanter dan ons blote overleven of zelfs de ecologische staat van onze planeet.
Wie weet. Ik heb goede hoop dat de democratisering van productieprocessen nog eens het gouden ei blijkt te zijn. Dat zit er in en wel in de vorm van het 3D-printen. Die techniek is eigenlijk een grote middelvinger naar de massaproducent, die nu nog kan bepalen wat er geprototypeerd wordt en wat er eventueel op de markt komt. Maar die positie is straks weg. Beter kan het haast niet worden.
