Kim Jong-un heeft in zijn land hetzelfde aanzien als zijn grote idool Mao Zedong in het revolutionaire China had. Wat me opvalt op alle foto’s van die dikke kleuter met zijn flutkuif is dat de functionarissen om hem heen allemaal een boekje bij zich hebben. Het is een klein boekje en het wordt gedragen met een bijpassend potlood; een potlood dat in een permanente staat van aanslag is. Mao had ook een boekje en dat was rood. Het verschil tussen de Grote Chineese Roerganger van weleer en Kim Jong-un is dat zijn boekje – een destillaat van al die devote aantekeningen door al” die potlooddragers – waarschijnlijk nog moet worden gemaakt. Mocht dat er nog van komen dan ben ik benieuwd hoe dat in Noord-Korea gaat heten.
Het zal je maar gebeuren: de Geniale Leider maakt een van zijn Geniale Opmerkingen en je kunt het niet eens opschrijven. Voordat je het weet word je overhoord door iemand van de partijpolitie, kun je niet alles goed reproduceren en word je ineens tegen een pokdalige muur aangezet om starend in de loop van een stuk luchtafweergeschut je laatste momenten op deze aarde mee te maken. Dat wil natuurlijk niemand. Dus er zal wat afgeschreven worden rond Kim J‑u. De niet aflatende stroom van wijsheden, aanwijzingen, directieven, dictaten en aforismen moet schier onbevattelijk zijn voor een passieve toehoorder. Al die instant-literatuur” moet worden opgeslagen in boekjes en pamfletten, om zo voor de eeuwigheid te worden bewaard. De genialiteit van de leider legitimeert dat vanzelfsprekend en schrijft dat zelfs voor. Wat heet; veel andere” van enig realistisch zelfbeeld verstoken leiders hebben hun eigen almanak gepubliceerd. Dat van Moammar Khadaffi was dacht ik groen.
Tegelijk is zo’n leiders-bijbeltje natuurlijk een afgang van jewelste. Niemand durft meer uit zichzelf adem te halen in Noord-Korea, dus schrijft elke marionet om de Grote Leider heen alles op wat hij zegt, ook al is het verbale diarree. Ondertussen wordt hij slechts exclusief in eigen land serieus genomen en dan nog alleen maar omdat hij dat met het grootste geweld afdwingt. Politiek gezien en ook wat betreft zijn eigenlijke rol – die van dienaar van het volk – is hij echter een van de grootste mislukkelingen die nu nog op het hoogste niveau in het zadel zit. Hij is daar in het goede gezelschap van onder anderen Robert Mugabe van Zimbabwe en die andere minkukel,” Aleksandr Loekasjenko van Wit-Rusland. En zo zijn er nog wel een paar te noemen die eigenlijk op de vuilnishoop van de geschiedenis thuis horen. Iedereen lijkt dat te weten over die despotische narcisten, alleen het eigen volk wordt effectief besodemieterd. Zo ook dus in Noord-Korea.
Wat Noord-Korea betreft is er de hoop dat China het kleine broertje steeds irritanter begint te vinden en – wrang genoeg – dat er een enorme humanitaire ramp van epische proporties zit aan te komen. Noord-Korea zal worden gedwongen om iets te doen tegen de naderende, onvermijdelijke hongersnood. Voor de bevolking is dat afzien, maar dat kan nauwelijks erger dan nu al het geval is; op de langere termijn zal de Kim dynastie, die geen stabiliserende functie in de regio meer lijkt te hebben, moeten worden vervangen door een regime dat de geopolitieke belangen van China beter incorporeert en dat minder hard op de achterlijkheid van het eigen volk leunt. Daarbij moet tegelijkertijd de middenklasse worden versterkt. Daar wordt een land namelijk pas echt stabiel van. Met andere woorden: Noord-Korea maakt nog een kans op deze planeet als het in alle opzichten” meer op China gaat lijken.
