Het eerste serieuze nieuwsbericht dat ik zie na deze paasperiode, is dat Hugo Chávez van Venezuela de zijde kiest van Basjar al Assad van Syrië in zijn strijd tegen het Syrische volk.
Ofschoon het me eigenlijk niet verbaast, irriteert het me wel. Ik kan zoals elk redelijk mens namelijk niet goed tegen onrecht. En Hugo Chávez heeft zich al bij vele eerdere gelegenheden laten zien als een goede leerling van het oude-school Stalinsocialisme, waarbij hij steevast de zijde kiest van de zittende machthebber die zijn positie met het bloed van de eigen natie laat betalen. Niet zo lang geleden liet hij immers ook weten aan de kant van Kaddafi te staan – en dat was al een lange tijd nadat de rest van de wereld deze clown als een hete aardappel had laten vallen. Intiem geflirt met Mugabe (Zimbabwe) en Achmadinedjad (Iran) gingen Assad al voor. De spreekwoordelijke Latijnse promiscuïteit zit diep in Chávez.
Nu heeft Assad Рdie man die op dit moment bezig is zijn eigen bevolking te beschieten met zware tanks Рde sympathie van de onverbeterlijk totalitaire Hugo. Het wordt steeds duidelijker dat deze glibberige pad, die maar blijft volhouden met zijn socialistische ideaal een voorhoede van een pan-Amerikaanse heilstaat te vormen, uit is op een roemrucht die eerder in de hoek van de fascistische Benito Mussolini gezocht moet worden dan ergens anders. De Rode Vetklep heeft in ieder geval steevast n̬t de verkeerde vrienden.
Ik zou er iets voor over hebben om eens een dagje door te kunnen brengen met alle bijeengedreven foute leiders die we op dit moment kennen om ze te onderwerpen aan alles waarmee zij hun eigen volk onder de zweep houden. Het is een betreurenswaardig lange lijst – nog steeds, in deze tijden van hoge democratiseringsgraad in het westen en een bijna letterlijk grenzeloze globale informatie infrastructuur. Ondanks al die ontwikkelingen verkeert een aanzienlijk aantal landen nog steeds in een soort bestuurlijke middeleeuwen waarbij een in-en-in slechte en corrupte leider door een even corrupte elite in het zadel wordt gehouden. En over de landsgrenzen heen dekken de heren potentaten elkaar als fokstieren.
De foto hierboven bekijkend kan ik mij nauwelijks aan een sterke walging onttrekken. De zelfgenoegzaamheid druipt van de gezichten af. Als je op een foto van Chávez Googelt dan vind je een enorme berg aan materiaal waarop hij minstens even walgelijk en innig verliefd met de meest foute leiders van deze planeet koketteert. Bij Kaddafi heeft hij zichtbaar moeite om zijn tong bij de obligate omhelzingen met zijn ambtsgenoot binnen te houden.
Megalomanie is wat deze man overeind houdt. Een echte ruggengraat zal hij niet hebben, want hij onderdrukt zijn eigen volk met fraude, omkoping en zelfs geweld en hij associeert zichzelf keer op keer met de foute mensen. Dat riekt naar onverholen provocaties die bedoeld lijken om de aandacht van zijn falen als president, als socialist en als mens af te leiden.
