Ik geloof dat het deze Jeff Bezos was die laatstelijk een van de duurste scheiding op deze planeet ooit voor zijn kiezen kreeg; zo’n 36 miljard dollar, staat me bij. Het heeft hem niet zichtbaar tot visie weerhouden. Deze man “lanceerde” gisteren een nieuw type maanlander, dat kwa engineering en smoel de Apollo LM’s van de jaren 1960–70 mijlenver voorbijstreeft.
Niet gek natuurlijk, want de techniek heeft ondertussen op zijn minst niet stil gestaan. Het bijzondere aan Blue Moon vind ik vooral dat Bezos een private investeerder is, die het gouvernementele NASA wat innovatie betreft het nakijken laat; en kwa stijl trouwens ook.
Plaatjes spreken in dit geval beter dan woorden. Zie de vergelijking hierboven en onder. Ik vind Blue Moon geniaal. Vergeleken daarmee is Apollo een clunky, bij elkaar geraapte puinzooi, waarin je nog niet dood gevonden wilt worden. (Wat gelukkig nooit iemand is overkomen.) Noem me een onverbeterlijke Italiaan, maar dingen moeten in mijn optiek naast goed ook mooi zijn.
Het is vast niet eerlijk deze twee maanlanders, die drie generaties uit elkaar liggen, met elkaar te vergelijken, maar ik doe het toch. Blue Moon zou het in de disco een stuk beter doen dan haar voorganger. Haar ronde lijn smoelt veel aangenamer dan het hoekige voorkomen van de LM.. Je zou er zo de hand van Pininfarina in herkennen. Het zou wat zijn en ik acht Bezos ertoe in staat. Zijn creatie komt tenslotte voor het oog van de wereld op de maan te staan. Dat mag wat extra’s kosten.
Wat me naast de prettige lijn opvalt is het technisch en functionele verschil. De modulariteit van Blue Moon ziet er op het eerste gezicht veel beter doordacht uit dan die van Apollo. De vereisten en daaruit volgende specificaties zullen ook fundamenteel anders zijn geweest: duurzaamheid en recyclebaarheid zijn hierbij nieuwe, hippe buzzwords, die in de ruimtevaart van vroeger geen plaats van betekenis hadden. Nu is dat anders. Samen met de Space‑X draagraket van Musk is op het vlak van recyclebaarheid alleen al veel verbeterd. We worden wijzer, naar het zich laat aanzien, maar in de gevallen Musk en Bezos wordt vooral ook duidelijk dat het niet altijd handig is om een overheidsorganisatie over vernieuwing te laten gaat. Apollo had vrijwel onbeperkte resources. Daarentegen willen Musk en Bezos vooral commerciële levensvatbaarheid, wat in de verste verte niet rijmt met de termen “onbeperkt” en “resources”. In dit geval doen de entrepreneurs het duidelijk veel beter, want daar komen nu dus uiteindelijk machines zoals Blue Moon en Space‑X uit: Beter, Goedkoper en vooral Veel Mooier.
Nu is het nog wachten op een “Boyan Slat in Space”, die het ruimtepuin, dat na ondertussen 62 jaar ruimtevaart rond onze planeet cirkelt, gaat opruimen. Dat wordt een moeilijk project maar wel van levensbelang voor iedereen die in de toekomst voet buiten onze dampkring gaat zetten. Ik gok dat ook daar een particulier initiatief het voortouw gaat nemen. En dat treft, want dit vind ik bij VPRO’s Tegenlicht:
https://www.vpro.nl/programmas/tegenlicht/kijk/afleveringen/2018–2019/Ruimtepuinruimers.html
