Ik hanteerde altijd een vrij simpele dichotomie als het om de menselijke spin-off van het Engelse eiland in de richting van de koloniën ging – zo’n paar honderd jaar geleden. De vrijwillige uitstroom van gelukzoekers en armoedzaaiers ging richting de West, om daar de Verenigde Staten van Amerika te gaan bevolken. De criminelen, politiek onaangepasten en andere dissidenten werden richting de Oost gestuurd om daar gedwongen te gaan leven in strafkolonie Australië. En ik dacht dat ook altijd te kunnen ruiken aan de politiek-sociale werkelijkheid in de beiden landen. Amerika is daardoor – dacht ik even heel kort door de bocht – conservatief en Australië toch een stuk progressiever.
Natuurlijk is het om te beginnen al onzin om te denken dat ik een politiek klimaat van twee van zulke ENORME landzones vanuit Europa adequaat en realistisch zou kunnen waarnemen. Alles wat er hier aan “informatie” binnen komt, vindt zijn weg via de gevestigde media, die zelfs bij de inlanders van de respectievelijke continenten al een uiterst verwarrend beeld moeten oproepen. Dat gebeurt hier namelijk ook voor ons Nederlanders, door onze eigen media over onze eigen politiek.
De werkelijkheid is dat het uiterst ingewikkeld is om een echt realistisch idee te krijgen van hoe dit land in elkaar zit. Dus hoe zou ik kunnen pretenderen iets zinnigs over de V.S. of Australië te kunnen denken? En inderdaad, mijn overmoed wordt afgestraft door een melding in de krant over de attitude van het Australische parlement, die eerder getuigt van een zeer benepen conservatisme dan van enige progressieve inborst. Want wat leest mijn oog.…? Australië voert het homohuwelijk, dat in de V.S. wel bestaat, niet in! Dus wie is er nou conservatief?
De argumentering van het parlement Down Under – dat met een “overweldigende meerderheid” tegen openstelling van het huwelijk voor gelijkgeseksten stemde – is ronduit tenenkrommend. Er worden door zo’n senator Cory Bernardi bijvoorbeeld dingen gezegd als “het homohuwelijk is een eerste stap naar polygamie en het toestaan van seks met dieren…” Afgezien van de bedilziekte die uit een opmerking als de voorgaande spreekt; er wordt ook nogal wat uit de lucht geplukt om het argument te maken. Sterker nog: de logica wordt gereconstrueerd waar je bij staat – vooraf nog wel! En het klinkt allemaal nog geloofwaardig ook voor die Australiërs. Dus die Cory Bernardi moet er wel een heel bizar seksleven op na houden als hij zo stellig kan zijn over de causaliteit die hij poneert. Mij is een verband tussen homoseksualiteit en polygamie of bestialiteit namelijk geheel onbekend. Die Bernardi lijkt op basis van zijn ongetwijfeld spot-on ervaringen echter meer te weten dan ik.
Australië is voor mij wel door het ijs gezakt, terwijl ik het altijd zo charmant vond en de Australische films vaak zo expliciet het vrouwelijke schoon laten wapperen. (Daarmee progressieve normen suggererend, denk ik dan.…) Maar wat blijkt: het is een conservatief land waar je eigenlijk niet wilt toeven. Sommige politici hebben wellicht een uiterst twijfelachtige seksuele moraal en er wordt openlijk en actief gediscrimineerd tegen alles wat zich niet in aan een “normale” uit de jaren 50 stammende fatsoensmoraal conformeert. Veel beklemmender kan het volgens mij niet worden – de opkomende sharia-mogendheden even niet meegerekend natuurlijk.
