De tijden worden spannender en spannender. Ik heb er gisteren voor de grap maar eens een wedje op gelegd met een maat van me: “Wie valt er als eerste, Ahmadinejad of Berlusconi?” Beiden worden op hun eigen turf zwaar bedreigd en beiden hebben ze net dat ene speciale dingetje dat ze nog in het zadel houdt. Bij A. is dat het geheime politieapparaat, bij B. is dat het effectieve monopolie dat hij heeft over de media.
Ik steun graag de dames die gisteren op een plein van Rome bij elkaar kwamen om te demonstreren tegen het sterk macho-onderlegde seksisme in Italië, dat er – alle feministische golven in Europa ten spijt – nog steeds voor zorgt dat vrouwen door de Italianen vooral gezien worden als vrouwen en in hooguit de tweede plaats ook als capabele mensen. Je kunt daar als je wilt de hand van Berlusconi in zien, met zijn schandalen en zijn vol-getiete en gebeende T.V programma’s. De werkelijkheid is echter dat Italië altijd zo is geweest.
Ahmadinejad heeft het dan wel niet met vrouwen – iets wat je duidelijk ziet aan zijn geweldige onhippe kop en wat je hoort aan zijn afgeknepen, suffe en hyper-Islamitische flutretoriek – maar hij wordt, net zoals B., zijn twijfelachtige shit-creek genoot, aardig bedreigd door een achterlopende golf van emancipisten. Ook die mensen staan nu op het plein en vieren de val van de Egyptische dictator.
Wat heb ik gewed? Ik tip dat Iran de volgende steen in de domino van de vallende machten is. Ik hoop dat ik gelijk krijg. Maar Italië is ook goed. Het wordt ondertussen tijd dat ook daar de middeleneeuwen een keer ophouden. Voor Italië heb ik nog wel een tip als ze hem echt nodig hebben.…
