Ik kan het niet laten. Ik MOET iets zeggen over de berichtjes die ik over zowel Iran als Afghanistan in de krant tegenkom. Het onrecht dat bijna uit die dingen spettert geeft me een akelige jeuk op een plek waar ik die niet wil hebben. En ik word er” lichtelijk” misselijk van.
Om maar met” Afghanistan” te beginnen: het Westen, en vooral de V.S., heeft daar enorm veel mensen, materiaal en geld in” gestoken” om die geitenneukers van de Taliban weg te krijgen. Helaas heeft dat niet het gewenste resultaat opgeleverd. Om te beginnen hebben die half-garen, die slechts bij gebrek aan bomen in dat rotsachtige maanlandschap van ze maar op de grond zijn gaan wonen, nog een zeer stevige machtsbasis. De Taliban blijft lekker zitten waar ze zit en er is helemaal niets wat de “centrale regering” daar aan kan doen.
Vervolgens: hoe kan het ook anders? Het idee” centrale” regering alleen al is in dat land een vreemd en onbekend concept. Er is al eeuwen geen grip op de lokale strijdheren te krijgen en dat gaat in mijn leven ook niet gebeuren. Ook niet als ik 500 jaar oud word. Dus ik weet niet wat “president” Karzai precies in zijn hoofd had zitten toen hij een wet” ondertekende” ter emancipatie van de vrouwen in zijn land, want hij had net zo goed een voorstel kunnen indienen dat varkens-schnitzel zou verheffen tot het nationale gerecht. Vrouwen zijn en blijven volgens de laatste persberichten helaas ondergeschikte huisdieren in Afghanistan, die je vrijelijk kunt verkrachten en opsluiten en daar achteraf nog voor kunt straffen ook. Het Afghaanse “parlement” heeft zich met haar afkeuring van Karzai’s voorstel goed laten kennen. De mannen in dat land zijn achterlijk, verstoken van elke ontwikkeling en als je het goed bekijkt gewoon een stelletje miezerige zielenpoten.
En dan Iran. Daar zijn voor de komende verkiezingen de gematigde en hervormingsgezinde kandidaten van de verkiezingen uitgesloten. Dat is nu geitenneuk-democratie in werking. Het Derde Rijk is er bijna niets bij. Sterker nog: als ik nu die Mahmoud Ahmadinejad* op het journaal zie glimmen bij al zijn nieuwe speeltjes, zoals nucleaire centrifuges en lange-afstandsraketten,” dan zie ik Albert Speer en Adolf Hitler voor me, zo sterk lijken die beelden op elkaar. Een andere overeenkomst is de geopolitieke situatie van Iran. Daar waar Duitsland nooit weg zal gaan uit Europa, een inzicht dat alle oorlogs-opponenten van dat rijk altijd door hebben gehad, daar zal Iran haar plek op de kaart ook blijven bezetten totdat de planeet vergaat. Iran blijft. De vraag is alleen onder wat voor een regime.
De tekenen in Iran zijn nooit gunstig geweest, behalve misschien toen het nog het centrum van het Perzische imperium was en er vooral geneukt (geen geiten maar mooie dames) en gegeten werd. De Perzische decadentie is bijna zo legendarisch als de Romeinse een klein millennium” later zou worden. Maar die tijden zijn denk ik voorgoed voorbij, tenzij er een derde profeet opstaat die het voor elkaar krijgt om de Abrahamisten tot iets nieuws en verfrissend te bewegen. Zoals een geïnstitutionaliseerd hedonisme bijvoorbeeld. Mocht die behoefte trouwens ooit ontstaan, dan weet ik nog wel iemand die deze vacature met het grootste plezier zou willen vervullen.
Grrrr. Vrolijk word ik er niet van. En als ik me bedenk hoe vast alles in dat versplinterde ex-Ottomaanse rijk in elkaar steekt, dan vrees ik voor de toekomst het ergste. Eén ding houdt me wel in dat verband wel enigszins optimistisch, en dat is dat het laatste woord nog niet gezegd is over de nationale grenzen die in de vorige eeuw door” centraal” Azië getrokken zijn. Voor Afghanistan betekent dit dat zij misschien nog wel eens opgeslokt gaat worden in een groter regionaal cluster dat wellicht meer hef-moment gaat krijgen over de lokale krijgsheren. Afghanistan is geografisch een in elkaar geflanst land. Maar voor Iran ligt dat anders. Haar geografie maakt haar huidige grens tot een eeuwige, die tot aan het einde der tijden kan blijven bestaan.
Een laatste hoop is gevestigd op de mensen zelf. Misschien worden die wel een keer wijzer. Geografie is iets voor altijd. Mensen zijn flexibeler. Ik pas echter op voor al te optimistische voorspellingen. De religieuze opmaak van zowel Iran als Afghanistan sluit die landen in een houdgreep waar ze misschien nooit meer uitkomen. Als dat zo is dan zullen die naties vooralsnog onder het juk van die – mannelijke – sukkels, zaffels en zielenpoten blijven zuchten.
*)” Ahmadinejad krijgt minder credits dan hem toekomen. Hij probeert juist gematigde kandidaten zoals Efandiar Rahim Mashaei en Akbar Hashemi Rafsanjani, notoire opponenten van de conservatieve geestelijken, in het machtscentrum te krijgen. Die worden vervolgens door de raad van geestelijken afgeschoten. Dit leidt er mijns inziens een keer toe dat inderdaad (ik citeer) “de mulla’s aan de hoogste bomen worden opgehangen…”
