web analytics
Carlito, ergo sum! > Aantekeningen > De “Gaslight”-Relatie…

4 gedachten over “De “Gaslight”-Relatie…

  1. Erg inte­res­sant en gelijk door­ge­stuurd naar een vrien­din die in dezelf­de situ­a­tie zit. Dank hier­voor. En sterk­te Kameraad

    1. Dank je. Een gas­light rela­tie is echt ver­schrik­ke­lijk. Ik ben er geluk­kig uit. Mijn leven is 100 keer beter dan dat het een jaar gele­den was. Een gas­ligh­ter sloopt je, en lijkt je moed­wil­lig en sys­te­ma­tisch te wil­len ver­nie­ti­gen. Toen mijn gas­ligh­ter weg­liept van haar gezin, legi­ti­meer­de ze dat door het hele ver­haal om te draai­en en ineens was ik het die schul­dig was aan de woe­de­aan­val­len, het geweld, de dagen­lan­ge ter­reur met slech­te bui­en, schreeuw­par­tij­en, agres­sie en soms ook fysiek geweld. Ze heeft ach­ter­af een ver­haal gefa­bri­ceerd waar­in zij het slacht­of­fer is. Ik ben blij dat ze weg is en de kin­de­ren ook. Geen geschreeuw meer, nooit meer op eie­ren lopen, geen ver­pes­te week­ein­den meer. Dat is alle­maal voorbij.

      Ik heb nog wel eens gepro­beerd om er met haar over te pra­ten, om te zien of ze zich­zelf nu door­heeft, maar ze ont­kent alles glas­hard. Gas­ligh­ters zijn heel erg ziek en kun­nen heel goed hun eigen defect weg­pra­ten en ver­drin­gen. Maar dat wil­len ze niet weten. Dat zal bij haar ook nooit anders worden.

      Voor­dat ze is weg­ge­gaan had ze een vriend­je op de kop getikt. Die ver­tel­de haar dat “er niets mis was met haar”. Dat heeft ze me vaak voor­ge­hou­den. Wat ze ech­ter niet door­had, is dat hij dat zei zei omdat hij zijn geslachts­deel in haar mond had zit­ten en zij hem ruim­har­tig beloon­de met seks. Die rela­tie liep bin­nen een paar maan­den mis, waar­na hij bin­nen een paar uur een nieu­we vrien­din had. Zo toe­ge­wijd was hij.. 🙂 

      Mij raakt het niet meer. Na de chi­ca­nes van de laat­ste keer ben ik hard aan het gene­zen. De rea­li­sa­tie van de hope­loos­heid van mijn gas­ligh­ter, de abso­lu­te weten­schap dat zij nooit inzicht zal heb­ben in haar gru­we­lij­ke wan­ge­drag en haar tota­le gebrek aan zelf­re­flec­tie hel­pen daar goed bij. Trek­ken aan een dood paard, dat weet ik onder­tus­sen na bij­na 20 jaar erva­ring, heeft geen zin. De exploi­ta­tie en mis­han­de­ling zijn god-zij-dank voor­bij. Ik hoef me geen zor­gen meer te maken over de staat van mijn huis, elke dag als ik uit mijn werk kom. Ik krijg niet meer elke dag te horen dat ik ziek in mijn hoofd ben en een psy­chi­a­ter nodig heb. Ik word niet meer sys­te­ma­tisch geklei­neerd, ver­ne­derd, dood gezwe­gen, gene­geerd, klem gezet, afge­kaf­ferd en koud gesteld. Zij loopt niet meer brie­send en tie­rend door het huis, gewoon omdat er iets gebeurd is wat haar niet bevalt. De maan­den­lan­ge depres­sies waar­mee ze het huis ter­ro­ri­seer­de en onder­dom­pel­de in een groot zwart gat zijn weg, even­als de ruzies, de bedruk­te sfeer, en ook weg is de span­ning die zij op bij­na elke minuut van de dag leg­de. Ik ben echt onge­lo­fe­lijk blij dat ze er niet meer is. Mijn huis is nu voor ieder­een vei­lig, voor mij, voor mijn kin­de­ren, mijn fami­lie en mijn vrien­den. Ieder­een die in de jaren is weg­ge­ble­ven komt lang­zaam weer terug. En dat is omdat zij er niet meer is.

      Het is moei­lijk om niet alleen maar te den­ken dat ik me bij­na 20 jaar van mijn leven heb laten onder­druk­ken door haar, want er waren ook veel goe­de momen­ten. Die pro­beer ik dan maar te ont­hou­den. Als ik terug­denk aan de nacht­mer­ries van haar bui­en, dan word ik er depres­sief van.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *